Κλείσαμε 20 μέρες μέσα. Ακολουθούμε σπαρτιάτικο πρόγραμμα.
Στις 8 το πρωί, ντυμένος όσο πιο κομψά μπορώ σαν όλα να είναι κανονικά. Προχθές έβαλα και γραβάτα, για μένα το έκανα. Μετά τα τρία χιλιόμετρα γρήγορο περπάτημα Σκουφά- Ηρώδου Αττικού- Εθνικός Κήπος, Πανεπιστημίου και επιστροφή.
Έναρξη δουλειάς στο γραφείο. Καφές φίλτρου με γεύση φουντούκι και σχεδιασμός της ημέρας. Οι ημέρες δεν είναι πάντα θριαμβευτικές, αλλά πάντα πολύτιμο κομμάτι της ζωής μας, της μελλοντικής μνήμης . Πέντε συνεργάτες μου, όλοι μας με μάσκες στο γραφείο της Αθήνας. Προσπαθούμε να είμαστε χαρούμενοι.
Το καταφέρνουμε . Πολλά τηλέφωνα. Όλοι δουλεύουν αυτή τη φορά είτε στα γραφεία, είτε στο σπίτι τους. Προβλήματα στην επαφή με τις δημόσιες υπηρεσίες, αλλά έτσι ή αλλιώς τα καταφέρνουμε.
Στις 12 το μεσημέρι άλλα τρία χιλιόμετρα πέριξ της Σκουφά μεταξύ Κολωνακίου και Εξαρχείων. Εναλλάσσω εικόνες χλιαρές, σκληρές, ρομαντικές. Περπατάω βιαστικά στα στενά πεζοδρόμια. Εναλλάσσομαι στο μεταίχμιο, που τόσο μου αρέσει . Προμήθειες με κάποια σαλατικά, λίγο κρασί και σόδες.
Μετά τις 13.00 αφοσιωμένη δουλειά και γραψίματα. Θυμάμαι τα νιάτα μου που δούλευα αδιαλείπτως, γεμάτος όνειρα όλη μέρα πάνω στο γραφείο.
Στις 18.00 φεύγουν τα παιδιά. Συμμαζεύω τις σημειώσεις και προετοιμάζω την επόμενη ολόιδια μέρα, βλέπω ειδήσεις και στις 20.00 πίνω ένα τζιν τόνικ. Βλέπω 1 – 2 επεισόδια του Crown και περιμένω να ξανανοίξω τον Κάντ, στην περίφημη «Ανθρωπολογία» του.
Πάει 12.00 και πέφτω. Αλλά έχω εσωτερικεύσει τον ψυχισμό του μαχητή. Αναμένω την ρουτίνα της επόμενης μέρας. Αλλά παραμένω πειθαρχημένος. Δεν μου λείπει τίποτα ιδιαίτερο, θέλω όμως πρωτίστως να είμαι γρήγορα προσαρμοστικός σε ότι και αν συμβαίνει. Με στοιχείωνε σε όλη μου τη ζωή πως θα την βγάζαμε αν ζούσαμε πόλεμο. Έτσι έμαθα και μεγάλωσα. Αναμέτρηση με τα δύσκολα . Είμαι αισιόδοξος, θα κερδίσουμε τη ζωή ξανά. Το ξέρω
Photo cover:pixabay.com
