Ένα βραχιόλι είναι πεσμένο δίπλα στο μπροστινό λάστιχο.
Σκύβει και το σηκώνει. Είναι λεπτό και φτιαγμένο από χαλκό.
Ο Ντανιέλ το στριφογυρίζει στα δάχτυλά του. Μπορεί να διακρίνει μια σειρά από αριθμούς χαραγμένους στην εσωτερική πλευρά…
Μια ημερομηνία;
Ο Ντανιέλ συνοφρυώνεται. Πρέπει να ανήκει σε κάποιον που
βρέθηκε εδώ πάνω σήμερα, έτσι δεν είναι; Αλλιώς, θα το είχε σκεπάσει ήδη το χιόνι.
Όμως ποιος μπορεί να ήταν και τι γύρευε τόσο κοντά στο αυτοκίνητό του;
Στο μυαλό του ξανάρχεται η εικόνα των διαδηλωτών, τα θυμωμένα, εχθρικά πρόσωπά τους.
Θα μπορούσε να ήταν αυτοί;
Ο Ντανιέλ αναγκάζει τον εαυτό του να πάρει μία αργή βαθιά
ανάσα, αλλά καθώς βάζει το βραχιόλι στην τσέπη του, προσέχει κάτι: μια κίνηση πίσω από τον λοφίσκο του χιονιού που έχει σχηματιστεί στον τοίχο του πάρκινγκ.
Μια θολή σιλουέτα.
Η παλάμη του έχει ιδρώσει γύρω από το ηλεκτρονικό κλειδί. Πιέζει με δύναμη το κουμπί για ν’ ανοίξει το πορτμπαγκάζ, αλλά μόλις
σηκώνει το βλέμμα, παγώνει.
Μια μορφή στέκεται εμπρός του, ανάμεσα σ’ αυτόν και στο αυτοκίνητό του.
Ο Ντανιέλ την κοιτάζει προς στιγμήν κοκαλωμένος, ενώ το μυαλό του προσπαθεί φρενιτιωδώς να εξηγήσει αυτό που βλέπει – πώς
είναι δυνατόν κάποιος να έχει μετακινηθεί τόσο γρήγορα προς το
μέρος του χωρίς να τον πάρει είδηση;
Η μορφή είναι ντυμένη στα μαύρα. Κάτι καλύπτει το πρόσωπό της.
Μοιάζει με αντιασφυξιογόνο μάσκα. Έχει το ίδιο βασικό σχήμα,
αλλά της λείπει το φίλτρο στο μπροστινό μέρος. Αντί γι’ αυτό, υπάρχει
ένας χοντρός λαστιχένιος σωλήνας που συνδέει το στόμα με τη μύτη.
Ο σωλήνας είναι αυλακωτός, μαύρος. Ταλαντεύεται, καθώς η μορφή
μετατοπίζει το βάρος της από το ένα πόδι στο άλλο.
Η εντύπωση που δημιουργεί είναι τρομακτική. Τερατώδης. Σαν
κάτι βγαλμένο από τα πιο σκοτεινά βάθη του ασυνείδητου.
Σκέψου, λέει ο Ντανιέλ στον εαυτό του, σκέψου. Το μυαλό του
αρχίζει να εξετάζει αλαφιασμένα πιθανότητες, προσπαθεί να βρει
τρόπους για να μετατρέψει το θέαμα εμπρός του σε κάτι αθώο, ακίνδυνο. Είναι απλώς μια φάρσα, αυτό είναι όλο^ ένας από εκείνους
που διαμαρτύρονται, που προσπαθεί να τον τρομάξει.
Τότε η μορφή κάνει ένα βήμα προς το μέρος του – μία μελετημένη κίνηση, ακριβείας.
Σάρα Πιρς, “ΤΟ ΣΑΝΑΤΟΡΙΟ”, εκδόσεις Ψυχογιός
Photo cover:pixabay.com/chenspec
