Στην καρδιά του Γουέστ Εντ υπάρχουν πολλές ήσυχες γωνιές, άγνωστες σχεδόν σε όλους εκτός από τους οδηγούς ταξί που τις διασχίζουν με τη γνώση του ειδήμονα και φτάνουν θριαμβευτικά στην Παρκ Λέιν, την Μπέρκλεϊ Σκουέρ ή τη Σάουθ Όντλεϊ Στριτ.
Αν πάρει κανείς έναν ταπεινό δρόμο από το πάρκο και στρίψει δεξιά κι αριστερά μια-δυο φορές, θα βρεθεί σε ένα ήσυχο δρομάκι με το Ξενοδοχείο Μπέρτραμ στο δεξί χέρι. Το Ξενοδοχείο Μπέρτραμ υπάρχει εδώ και πολύ καιρό. Στη διάρκεια του πολέμου κατεδαφίστηκαν τα σπίτια στα δεξιά του και λίγο πιο κάτω στα αριστερά, όμως το ίδιο το Μπέρτραμ έμεινε άθικτο. Βέβαια, δεν κατάφερε να γλιτώσει από λίγες γραντζουνιές, μελανιές και σημάδια,
όπως θα έλεγαν οι μεσίτες, αλλά με ένα λογικό χρηματικό έξοδο αποκαταστάθηκε στην αρχική του κατάσταση. Το 1955 είχε πάρει πια ξανά την όψη που είχε το 1939 – αξιοπρεπές, διόλου επιδεικτικό και ανύποπτα ακριβό.
Έτσι ήταν το Μπέρτραμ, στο οποίο σύχναζαν επί μακρά σειρά ετών ανώτατα στρώματα του κλήρου, αρχόντισσες της αριστοκρατίας της επαρχίας και νεαρές που γύριζαν στο σπίτι για διακοπές από ακριβές σχολές καλών τρόπων. («Το Λονδίνο έχει τόσο λίγα μέρη στα οποία μπορεί να μείνει μόνο ένα κορίτσι, μα φυσικά το Μπέρτραμ είναι ό,τι πρέπει. Εμείς έχουμε χρόνια που μένουμε εκεί».
Είχαν υπάρξει, φυσικά, πολλά ακόμα ξενοδοχεία κατά το πρότυπο του Μπέρτραμ. Κάποια υπήρχαν ακόμα, μα σχεδόν όλα τα είχε αγγίξει ο άνεμος της αλλαγής. Είχαν αναγκαστεί να εκσυγχρονιστούν, να εξυπηρετήσουν διαφορετική πελατεία. Και το Μπέρτραμ είχε αναγκαστεί να αλλάξει, μα αυτό είχε γίνει τόσο έξυπνα
ώστε δε φαινόταν καθόλου με την πρώτη, τυχαία ματιά.
Μπροστά από τα σκαλιά που οδηγούσαν στη μεγάλη δίφυλλη πόρτα έστεκε ένας άνδρας που με μια επιπόλαιη ματιά έμοιαζε, ούτε λίγο ούτε πολύ, με στρατάρχη. Χρυσά σιρίτια και κορδέλες με μετάλλια κοσμούσαν ένα φαρδύ, ανδρικό στέρνο. Η συμπεριφορά του ήταν άψογη. Σε υποδεχόταν με ειλικρινές ενδιαφέρον καθώς
εμφανιζόσουν δυσκίνητος από τα ρευματικά μέσα από ένα ταξί ή ένα αυτοκίνητο και σε βοηθούσε να ανέβεις τα σκαλιά και σε κατεύθυνε προς τη διπλή πόρτα που ανοιγόκλεινε σιωπηλά.
Μέσα, αν ήταν η πρώτη φορά που επισκεπτόσουν το Μπέρτραμ, ένιωθες με ταραχή σχεδόν ότι εισερχόσουν σε έναν εξαφανισμένο κόσμο. Ο χρόνος είχε γυρίσει πίσω και βρισκόσουν ξανά
στην εδουαρδιανή Αγγλία*.
Υπήρχε, φυσικά, κεντρική θέρμανση, μα δε φαινόταν. Στο μεγάλο κεντρικό σαλόνι έκαιγαν όπως πάντα δύο εξαίσια τζάκια με κάρβουνο· πλάι τους μεγάλοι μπρούντζινοι κουβάδες για κάρβουνα άστραφταν όπως παλιά, τότε που τους γυάλιζαν εδουαρδιανές υπηρέτριες, γεμάτοι κομμάτια κάρβουνο σε σωστό μέγεθος. Υπήρχε η γενική αίσθηση του πλούσιου, κόκκινου βελούδου και της πολυτελούς άνεσης.
Η Άγκαθα Κρίστι γεννήθηκε στην Αγγλία, στο Τορκί, το 1890. Είναι γνωστή κυρίως για τα αστυνομικά έργα της –εξήντα έξι μυθιστορήματα και δεκατέσσερις συλλογές διηγημάτων–, πολλά από τα οποία έχουν κεντρικό χαρακτήρα τον θρυλικό ντετέκτιβ Πουαρό ή την απαράμιλλη μις Μαρπλ. Έγραψε επίσης δύο αυτοβιογραφικά έργα, αισθηματικά μυθιστορήματα αλλά και θεατρικά, μεταξύ των οποίων το μακροβιότερο έργο στην ιστορία του σύγχρονου θεάτρου, την Ποντικοπαγίδα.
Η Άγκαθα Κρίστι, που έχει τιμηθεί από τη Βασίλισσα του Ηνωμένου Βασιλείου με τον τίτλο της Dame για τη συνεισφορά της στη λογοτεχνία, ανήκει στους δημιουργούς που διαμόρφωσαν καταλυτικά την εξέλιξη του αστυνομικού μυθιστορήματος. Παράλληλα, είναι η δημοφιλέστερη συγγραφέας όλων των εποχών, καθώς οι πωλήσεις των έργων της έχουν ξεπεράσει το ένα δισεκατομμύριο αντίτυπα στην αγγλική γλώσσα και άλλο ένα δισεκατομμύριο σε μεταφράσεις. Πέθανε το 1976.
Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ θα κυκλοφορήσουν σε νέα μετάφραση όλα τα αστυνομικά έργα της συγγραφέως.
Ξενοδοχείο Μπέρτραμ, Αγκάθα Κρίστι, απόσμπασμα
Photo cover:pixabay.com/Giordano Panini
