Το νόστιμο μικρό τρελό μου μ’ είχε καλέσει για δείπνο,
κι απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο της τραπεζαρίας
αγνάντευα τις κινούμενες αρχιτεκτονικές
που ο Θεός φτιάχνει με τους υδρατμούς,
τις θαυμαστές κατασκευές του μη απτού.
Και μονολογούσα αγναντεύοντας:
«Όλες αυτές οι φαντασμαγορίες είναι σχεδόν τόσο όμορφες όσο και τα μάτια της όμορφης αγαπημένης μου, της μικρής τρελής ακόλαστης με τα πράσινα μάτια.»
Και τότε στα καλά καθούμενα νιώθω ένα βίαιο χτύπημα
με τη γροθιά στην πλάτη κι ακούω μια φωνή τραχιά και γοητευτική,
μια φωνή υστερική και σα βραχνιασμένη απ’ τη ρακή,
τη φωνή της όμορφης μικρής αγαπημένης μου που φώναζε:
«– Τι θα γίνει επιτέλους ρε γαμιόλη μπάσταρδε έμπορα σύννεφων, θα ‘ρθεις να φας τη σούπα σου;»
Σαρλ Μπωντλαίρ, “Η σούπα και τα σύννεφα”
Αν κάποτε στα σκαλιά ενός παλατιού,
στο πράσινο γρασίδι μιας τάφρου,
στη μουντή μοναξιά του δωματίου σου,
ξυπνήσεις ξεμέθυστος πια,
ρώτα τον άνεμο, ρώτα το κύμα, το πουλί,
το ρολόι, κάθε τι που φεύγει,
κάθε τι που στενάζει,
κάθε τι που κυλάει, που τραγουδάει,
που μιλάει· ρώτα τί ώρα είναι;
Κι ο άνεμος, το κύμα, το άστρο, το πουλί, το ρολόι,
θα σου απαντήσουν: Είναι η ώρα της μέθης!
Για να γίνεις ο μαρτυρικός σκλάβος του χρόνου, μέθα· μέθα αδιάκοπα!
Αλλά με τι;
Με ρακή, με κρασί, με ποίηση, με αρετή…
Με ό,τι θέλεις, αλλά μέθα!…
Σαρλ Μπωντλαίρ, “ΜΕΘΑ”
Photo cover:pixabay.com/anncapictures-clouds
Διαβάστε επίσης:
