«Θα βοηθήσω. Θα ξανακάνουμε μαζί τη διαδρομή μας. Η μνήμη μας θα μιλήσει».
«Γίνονται βαρετοί οι άνθρωποι όταν από μια ηλικία κι ύστερα μιλούν συνεχώς για τον εαυτό τους. Είναι νωρίς για
να καταληφθώ από τη γεροντική ματαιοδοξία της αυτοβιογραφίας. Τι ανυπομονησία σ’ έπιασε καθώς προσεγγίζαμε τα εβδομήντα;»
«Αυτοβιογραφία δεν σημαίνει να τοποθετήσουμε τον εαυτό μας στο κέντρο του σύμπαντος. Το Εγώ μας είναι ένας
αστερισμός άλλων προσώπων –εκατοντάδων, χιλιάδων– που μοιράστηκαν μαζί μας τόσα».
«Πράγματι, το οφείλουμε να μιλήσουμε γι’ αυτούς που δεν πήραν ποτέ τον λόγο. Είναι όμως νωρίς».
«Εσύ δεσμεύτηκες. Έλεγες: “Θα μιλήσω μετά πενήντα χρόνια”. Νόμιζες ότι ήταν άπειρα. Να που πέρασαν. Σε λίγο μπαίνουμε στο 2023» Είχε δίκιο. Ξέφευγα έτσι από την πίεση να μιλήσω κυρίως για το «Πολυτεχνείο ’73», μια κι ήμουν ένας εκ των πρωτεργατών του. Με άγχωνε η ιδέα να κάνεις κάτι νέος, κάποιο κατόρθωμα, και να το επαναλαμβάνεις επετειακά διά βίου. Με ενοχλούσε κι η τάση στην πολιτική ζωή, ιδιαίτερα στην κομμουνιστική Αριστερά, να προχωράει, τη μία, σε κατάχρηση των «προσώπων-συμβόλων» και την άλλη να
τα αποκαθηλώνει, να τα εξαφανίζει από το κάδρο της Ιστορίας εξαιτίας μεταγενέστερων διαφοροποιήσεων και ανακατατάξεων. Ο εκάστοτε «Στάλιν», φέρ’ ειπείν, σβήνει από τη γνωστή φωτογραφία τον «Τρότσκι» δίπλα στον «Λένιν».
Κι αντίστροφα. Διαχρονικά μέχρι τις μέρες μας. Ακόμα και σε χιλιοειπωμένα γεγονότα όπως το «Πολυτεχνείο ’73» παρέμειναν «Λευκές Σελίδες», επί πενήντα χρόνια, κι ήρθε η ώρα να γραφούν. Ούτε βέβαια με συγκινούσε το «σύμπλεγμα του Αχιλλέα»
Συγγραφέας Ανδρουλάκης Μίμης Εκδόσεις Εκδόσεις Πατάκη
Photo cover:pixabay.com/FrankWinkler/mountains
Διαβάστε επίσης:
