Η ζωή του έμοιαζε με σενάριο αστυνομικής ταινίας. λατρεύτηκε από το γυναικείο κοινό, αρκετοί τον αντιμετώπισαν σαν λαϊκό ήρωα και μετατράπηκε σε είδωλο της εποχής. Ο λόγος για τον Θοδωρή Βενάρδο, του οποίου η ζωή δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από μια χολιγουντιανή ταινία. Και ο ίδιος δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από τους κινηματογραφικούς ζεν πρεμιέ της εποχής, αφού οι γυναίκες τον λάτρεψαν σε βαθμό υστερίας.
Και αν το όνομα, Θοδωρής Βενάρδος δεν σας λέει κάτι, σίγουρο ο “ληστής με τις γλαδιόλες” λέει πολλά. Άλλωστε, ο ληστής τραπεζών Βενάρδος, πέρασε στην ιστορία του ελληνικού αστυνομικού ρεπορτάζ με αυτόν τον χαρακτηρισμό. Και μπορεί τα ποινικά του αδικήματα να ήταν μόλις δύο ληστείες και μία απόδραση, ήταν όμως και τα τρία τόσο θεαματικά που τον κατέταξαν στους κορυφαίους του είδους.
Το ημερολόγιο γράφει 16 Νοεμβρίου 1973. Η Αθήνα μοιάζει με καζάνι που βράζει, λόγω του Πολυτεχνείου. Η προσοχή όλων είναι στραμμένη στους εξεγερμένους φοιτητές. Και για τον Βενάρδο, αυτή είναι η κατάλληλη στιγμή για να βάλει σε εφαρμογή το παράτολμο σχέδιό του και μάλιστα με τρόπο, εντυπωσιακό. Σχεδόν προκλητικό.
Προχωράει στην πρώτη μεγάλη ένοπλη ληστεία τράπεζας στην Ελλάδα. Και τα είχε όλα. Ο Βενάρδος έχει νοικιάσει ένα σπίτι στο Παγκράτι και παρακολουθεί καθημερινά τις κινήσεις στο υποκατάστημα της Εθνικής. Τα έχει όλα μελετημένα. Την ημέρα της μεγάλης ληστείας, αδιαφορώντας για τα μέτρα της δικτατορίας, φτάνει στην τράπεζα με μία εντυπωσιακή και πανάκριβη Τζάγκουαρ. Την παρκάρει και ντυμένος καθολικός παπάς, εισβάλει στην τράπεζα κρύβοντας κάτω από το ράσο του μια κοντόκανη καραμπίνα.
Η λεία του; Το αστρονομικό για την εποχή ποσό των 2.375.000 εκατ. δραχμών. Παίρνει τα χρήματα σε μια μαύρη σακούλα, μπαίνει στην Τζάγκουαρ και φεύγει σαν.. κύριος. Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, έχουν ως αποτέλεσμα η είδηση τις πρώτες μέρες να περάσει στα ψιλά. Όμως, λίγες μέρες μετά, η Χούντα ασχολείται με την υπόθεση και βάζουν σκοπό να συλλάβουν τον θρασύτατο ληστή. Ήταν για το καθεστώς ζήτημα τιμής η σύλληψη του ληστή με την Τζάγκουαρ.
Ο Θοδωρής Βενάρδος είχε πάθος με την ντόλτσε βίτα και την επίδειξη. Και αυτό έκανε πιο εύκολο το έργο της αστυνομίας για τη σύλληψή του. Ο 24χρονος ληστής σκορπάει προκλητικά τα κλοπιμαία. Φεύγει για διακοπές στο Σεν Μόριτζ, τη Ζυρίχη, το Παρίσι, το Λονδίνο, τη Ρώμη, το Μιλάνο και τη Μπολόνια.
Επιστρέφει στην Αθήνα στις 3 Ιανουαρίου. Διασκεδάζει διαρκώς σε νυχτερινά κέντρα, επισκέπτεται το καζίνο της Πάρνηθας και τον Ιππόδρομο, ενώ αγοράζει αυτοκίνητο έναντι 250.000 δραχμών. Τα χρήματα που ξόδευε ωστόσο δεν πήγαιναν μόνο στα γούστα του αλλά βοηθούσε συγγενείς, φίλους του και γνωστούς του.
Η αστυνομία δεν άργησε να τον εντοπίσει. Τότε αποκαλύπτεται και το όνομα του.. Θόδωρος Βενάρδος. Αποκαλύπτεται, όμως και ο ίδιος .Το γοητευτικό παρουσιαστικό του και το ακριβό ντύσιμό του τον κάνουν να μοιάζει με Χολιγουντιανό σταρ. Οι γυναίκες τρελαίνονται για εκείνον, ενώ μια μεγάλη μερίδα κόσμου τον συμπαθεί, θεωρώντας πως η θρασύτατη ληστεία του ήταν μια ενέργεια αντίστασης κατά της χούντας.
Εμφανίζεται στο δικαστήριο κομψός, με ένα αριστοκρατικό στιλ που δεν θυμίζει κατηγορούμενο ληστή. Φυλακίζεται στον Κορυδαλλό όπου μένει μόλις 2 μήνες. Στις 24 Απριλίου 1974 ο Βενάρδος με κινηματογραφικό τρόπο αποδρά από τις φυλακές. Δεν χρειάστηκε πολύ. Μόνο τα λίγα λεπτά που ο φρουρός βγήκε για να πιάσει τη μπάλα των κρατουμένων που έπεσε έξω από το προαύλιο. Σκαρφάλωσε γρήγορα τον ψηλό τοίχο και έγινε καπνός.
Η κινηματογραφική απόδρασή του, γίνεται πρωτοσέλιδο, ενώ ενισχύει τον μύθο του. Οι εφημερίδες αφιερώνουν μεγάλα ρεπορτάζ στην απόδραση, γράφοντας πως απέδρασε καταχειροκροτούμενος από 100 κρατούμενους που του φώναζαν «μπράβο Βενάρδο».
Ο Βενάρδος περιγράφεται από τους οικείους του ως «κοινωνικά ανένταχτος, αντικρατιστής, με μια φυσική άρνηση προς την καθεστηκυία τάξη». Μάλιστα συγγενείς του λένε ότι τις ληστείες τις πραγματοποιούσε και με κίνητρο το βαθύ μίσος του για τη χούντα. Μια πληροφορία που πρόσθεσε στην εικόνα του, την εικόνα του αντιστασιακού, προσόν σημαντικό για την εποχή εκείνη, αφού του χάρισε και ένα λαϊκό έρεισμα.
Τρεις μήνες μετά την απόδραση, προχώρησε στην επόμενη ληστεία που έμεινε στην ιστορία. Στις 17 Μαΐου 1974 μπαίνει στο υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας στα Σεπόλια, κρατώντας αυτή τη φορά ένα μεγάλο μπουκέτο με λουλούδια. Κάτω από τα λουλούδια είχε κρύψει την κοντόκανη καραμπίνα με την οποία απείλησε τους υπαλλήλους και τον διευθυντή της τράπεζας προκειμένου να πάρει 555.000 δραχμές από το ταμείο.
Πριν φύγει ο Βενάρδος προχωρά σε μία κίνηση που τον έκανε ακόμα πιο αγαπητό στην κοινή γνώμη: Λέει «ευχαριστώ» και προσφέρει την ανθοδέσμη στις κυρίες της τράπεζας, αφήνοντας άναυδους τους πάντες. Η καταδίωξη από κάποιους τραπεζικούς υπαλλήλους δεν έχει αποτέλεσμα και ο Βενάρδος διαφεύγει ξανά. Πλέον θα είναι ο θρυλικός «ληστής με τις γλαδιόλες», τον οποίο η χουντική αστυνομία επικηρύσσει για 200.000 δραχμές εάν κάποιος τον καταδώσει και για 300.000 δραχμές για την σύλληψη του.
Το καθεστώς χρησιμοποίησε κάθε βρώμικο μέσο για να συλλάβει τον Βενάρδο. Έτσι, φυλάκισαν την αδελφή του, Αννίτα δήθεν για συνέργεια και αποδοχή προϊόντων εγκλήματος. Η πανέμορφη Αννίτα Βενάρδου ήταν πρώην μανεκέν και μόλις είχε ξεκινήσει καριέρα τραγουδίστριας.
Η σύλληψη της κάνει έξω φρενών τον αδελφό της, που μέσω του τότε δημοσιογράφου των «Νέων», Κώστα Καββαθά, στέλνει επιστολή ζητώντας να αφεθεί ελεύθερη, ειδάλλως θα έπραττε τα «δέοντα που γνωρίζουν οι αξιωματικοί της αστυνομίας».
Η χούντα δεν δέχτηκε. Λίγες μέρες πριν τη ληστεία στα Σεπόλια ο Βενάρδος είχε κλέψει ένα αμάξι μάρκας Fiat. Όπως αποδείχτηκε ανήκε στον ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού και αδερφού του Γιώργου Σιδέρη, Νίκου. Με την ταυτότητα Νίκος Σιδέρης ο Βενάρδος ταξίδεψε στις ΗΠΑ. Δεν είχε όμως τα απαραίτητα έγγραφα και οι αρχές των ΗΠΑ τον έστειλαν πίσω στην Ελλάδα.
Στο αεροπλάνο της Ολυμπιακής, με το οποίο επέστρεψε στη χώρα, έκανε τα πάντα για να επιβεβαιώσει τον τίτλο του κοσμοπολίτη μπον βιβέρ. Φορούσε σακάκι με χρυσά κουμπιά, κουβαλούσε μια πανάκριβη ταξιδιωτική τσάντα, ήταν ευγενέστατος και φλέρταρε τις αεροσυνοδούς, χαρίζοντας τους παράλληλα κολόνιες αφού πρώτα είχε φροντίζει να κάνει τα ψώνια του στα duty free.
Όταν επέστρεψε στα πάτρια εδάφη, συνελήφθη κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Μάλιστα, ο Βαγγέλης Ρωχάμης, που ήταν συγκρατούμενός του, έγραψε στην αυτοβιογραφία του για τον Βενάρδο: «στο κελί του είχε τις πιο ωραίες φωτογραφίες και τις πιο όμορφες γυναίκες που είχα δει σε φωτογραφία, ενώ ήταν πάντα κομψά ντυμένος και πάντα μύριζε κάποιο καινούργιο άρωμα».
Η δίκη του έγινε τον Ιούλιο του ’75 όπου ισχυρίστηκε πως μεγάλο μέρος από την πρώτη του ληστεία στο Παγκράτι το διέθεσε στον αγώνα κατά της δικτατορίας, τροφοδοτώντας με εξοπλισμό επαναστατικές ομάδες. Η ποινή που του επιβλήθηκε ήταν 20 έτη και 20 μήνες.
Ψυχολογικό ράκος ο Βενάρδος, έκανε ό,τι μπορούσε για να μεταφερθεί σε ψυχιατρικό ίδρυμα. Άρχισε να αυτοτραυματίζεται, καταπίνοντας ξυραφάκια, καρφιά, μπαταρίες και αντικείμενα με τοξικές ουσίες. Υποβλήθηκε πέντε φορές σε εγχείρηση σε στομάχι και κοιλιά, ενώ έφτασε ακόμα και να ράψει το στόμα και τα αυτιά του με βελόνα. Σε μια περίπτωση έφτασε ετοιμοθάνατος στο νοσοκομείο ύστερα από 25ημερη απεργία πείνας, ενώ έστελνε επιστολές με ποιήματα του Καβάφη και του Καρυωτάκη στη μητέρα και την αδελφή του.
Και μπορεί να υπήρχαν 62 γνωματεύσεις ψυχιάτρων, που πιστοποιούσαν ότι ήταν ένα ψυχοπαθητικό άτομο, με αυτοκαταστροφικές τάσεις, δεν μεταφέρθηκε σε ψυχιατρική κλινική.
Στις 10 Ιουλίου του 1984 βρέθηκε κρεμασμένος στο κελί του, μόλις στα 35 του χρόνια. Η κοινωνική κατακραυγή για τον θάνατό του ήταν μεγάλη. Ο θάνατος του «ληστή με τις γλαδιόλες» θεωρείται κομβικός για το σωφρονιστικό σύστημα της χώρας που μέχρι τότε ήταν ένα ανάλγητο, μεσαιωνικού τύπου σύστημα.
