Η περίπτωση της Κατίνας Παξινού είναι από εκείνες που λες πως τα λόγια είναι φτωχά για να περιγράψουν το μεγαλείο αυτής της σπουδαίας ηθοποιού. Μιας ηθοποιού που έδινε πάνω στη σκηνή, αλλά και στο πανί πρώτα την ψυχή της και μετά το ταλέντο της.
Η Κατίνα Παξινού ήταν από τις καλλιτέχνιδες εκείνες που έπαιζαν με ψυχή, ζούσαν και ανέπνεαν για την Τέχνη. Και η παρουσία της όλα τα χρόνια της λαμπρής της καριέρας είναι η απόδειξη για την καλλιτενχική της στόμφα.
Η μεγάλη ντίβα του ελληνικού θεάτρου, η μοναδική Ελληνίδα που τιμήθηκε με Όσκαρ (πήρε βραβείο β’ Γυναικείου Ρόλου για την ερμηνεία της ως Πιλάρ στην ταινία του 1943 «Για ποιόν χτυπά η καμπάνα») εκτός από το υποκριτικό της ταλέντο, προς το τέλος της ζωής της παρέδωσε κι ένα ανατριχιαστικό μάθημα για το τι σημαίνει ηθοποιός.
Ναι, όπως πολύ ανατριχιαστικά ερμήνευσε ο Δημήτρης Χορν, “Ηθοποιός σημαίνει φως”. Όμως, η Παξινού με το παράδειγμά της, έδειξε πως “Ηθοποιός σημαίνει και δύναμη ψυχής”.
Το 1969 διαγνώστηκε με καρκίνο. Όμως, η ισχυρή της προσωπικότητα και το πείσμα της δεν της επέτρεψαν να το βάλει κάτω και να παρατήσει αυτό που τόσο πολύ αγαπούσε: την υποκριτική. Έτσι, ενώ είχε καρκίνο, γύρισε μια τελευταία ταινία, «Το νησί της Αφροδίτης».
Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων υπέφερε από φρικτούς πόνους όμως την ολοκλήρωσε χωρίς να δημιουργήσει κανένα πρόβλημα στους συμπρωταγωνιστές ή το σκηνοθέτη της. Δεν ανέφερε σε κανέναν πόσο πονούσε εξαιτίας της ασθένειάς της. Το περνούσε όλο μόνη της.
Η Κατίνα Παξινού δε σταμάτησε. Ανέβηκε και μια τελευταία φορά στο θεατρικό σναιδι. Τη σεζόν 1971-1972 έπαιζε στην παράσταση «Μάνα κουράγιο» σε σκηνοθεσία του Αλέξη Μινωτή. Ένας απαιτητικός ρόλος, καθώς με το που ξεκινούσε η παράσταση, ανέβαινε στη σκηνή κουβαλώντας ένα κάρο και μάλιστα μέσα σε αυτό ήταν κάποιοι από τους ηθοποιούς του θιάσου.
Η δύναμη που έδειχνε σε αυτή την παράσταση ήταν τεράστια και κανένας από τους θεατές δεν κατάλαβε ποτέ ότι ήταν καταβεβλημένη από την ασθένεια. Στη σκηνή ήταν πάντα η λαμπερη πρωταγωνίστρια αλλά στα καμαρίνια βαριά άρρτωση καθώς ήταν, χρειαζόταν τη φροντίδα από δύο νοσοκόμες για να τα καταφέρει.
Η Κατίνα Παξινού αποσύρθηκε από την ενεργό δράση το καλοκαίρι του 1972. Αισθανόταν πως το τέλος δεν θα αργούσε να έρθει. Έτσι, ζήτησε να επισκεφτεί για τελευταία φορά την Επίδαυρο, το δεύτερο σπίτι της.
Μια επίσκεψη που ενώ ξεκίνησε ως ινκόγκνιτο, κατέληξε σε μία αποθέωση της μεγάλης ηθοποιού, κάνοντας ακόμη και τους ξένους θεατές να απορούν. Σε εκείνη την επίσκεψη στο αρχαίο θέατρο, η Παξινού κάθισε ανάμεσα στους θεατές. Μόλις το κοινό αντιλήφθηκε την παρουσία της σηκώθηκε και ξέσπασε σε χειροκροτήματα. Οι τουρίστες, που δεν την αναγνώριζαν, αναρωτήθηκαν ποια είναι και κάποιος από τους θεατές απάντησε: “Είναι βασίλισσα. Είναι η Ατόσα (σ.σ. αυτοκράτειρα της Περσίας), είναι το μεγαλύτερο φαινόμενο της ιστορίας του ελληνικού θεάτρου”.
Η τελευταία υπόκλιση δεν ήταν της Παξινού. Η τελευταία υπόκλιση ήταν του κονού σε εκείνη. Και δεν υπάρχει πιο ύψιστη τιμή από έναν καλλιτέχνη αυτή η αναγνώριση. Η Κατίνα Παξινού έφυγε από τη ζωή σαν σήμερα το 1973.
