Η ζωή δεν τα φέρνει σε όλους εύκολα. Είναι αυτοί που με έναν μαγικό τρόπο βλέπουν τις πόρτες να ανοίγουν και οι στόχοι τους να εκπληρώνονται, σχεδόν άκοπα. Και είναι και εκείνοι που πρέπει να παλέψουν σκληρά για να πετύχουν τα μικρά ή μεγάλα όνειρά τους. Που ο δρόμος της ζωής τους δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα.
Αντίθετα, έχει πολλές δυσκολίες, αγκάθια κι εμπόδια που καλούνται να τα ξεπερνάνε κάθε φορά για να κατακτήσουν το όνειρό τους. Άλλοτε πεισμώνουν και άλλοτε απογοητεύονται. Άλλοτε τα παρατάνε κι άλλοτε δίνουν μια δεύτερη ευκαιρία. Και σε αυτή την κατηγορία, ανήκει σίγουρα ο Κε Χούι Κουάν, ο οποίος το βράδυ της Κυριακής κατέκτησε το Όσκαρ Β’ Ανδρικού ρόλου για την ερμηνεία του στην ταινία, “Τα πάντα όλα”.
Και η αλήθεια είναι πως ο ηθοποιός, τον οποίο γνωρίσαμε μικρό παιδάκι σε μία από τις ταινίες “Ιντιάνα Τζόουνς” έχει ζήσει τα…πάντα όλα. Έχει ζήσει την εξαθλίωση, έχει ζήσει την αβεβαιότητα για το μέλλον, την επιτυχία, αλλά και την περιφρόνηση. Και η τελευταία ήταν που τον έκανε για πολλά χρόνια να απέχει από την υποκριτική. Μέχρι που έκανε το comeback με το “πάντα όλα” και με τη νίκη του μας δίδαξε να μην τα παρατάμε και να έχουμε εμπιστοσύνη στο όνειρό μας. Όποιο και αν είναι αυτό.
Το δικό του όνειρο ήταν το περίφημο… αμερικανικό όνειρο. Η ιστορία της ζωής του θα μπορούσε να ήταν και σενάριο ταινίας, γραμμένο από τους καλύτερους σεναριογράφους του Χόλιγουντ. Ήταν μικρό παιδί όταν ο Κουάν, το 1970, μαζί με τον πατέρα του έφυγαν από το Βιετνάμ για το Χονγκ Κονγκ ως πρόσφυγες. Η μητέρα του και τα τρία αδέλφια του πήγαν στη Μαλαισία. Η οικογένεια επανενώθηκε όταν μετανάστευσαν στις ΗΠΑ το 1979, ένας αποχωρισμός στην πιο τρυφερή ηλικία που του προκάλεσε ένα μεγάλο τραύμα.
Το όνειρό του ξεκίνησε από εκείνη τη βάρκα που στα δικά του μάτια είχε μόνο έναν προορισμό, την ελπίδα. Την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Έμειναν για έναν χρόνο σε καταυλισμό προσφύγων και η εμπειρία εκείνη για τον μικρό Κε ήταν το σπουδαιότερο μάθημα που κουβάλησε και στην ενήλικη ζωή του. Και τον βοήθησε να μην κάνει εκπτώσεις φοβούμενος το αύριο.
«Ήμασταν πρόσφυγες. Κανείς δε μας ήθελε… Μας αποκαλούσαν ‘’φρέσκους από τη βάρκα’’. Μας κορόιδευαν όταν ήμασταν στο σχολείο. Μπορείτε να φανταστείτε τι κάνει αυτό στην ψυχική κατάσταση ενός παιδιού;», είχε δηλώσει ο ηθοποιός σε συνέντευξή του στον Guardian.
Η ζωή του έμελλε να αλλάξει όταν πήγε να υποστηρίξει τον μικρότερο αδελφό του σε μια οντισιόν για την ταινία Ιντιάνα Τζόουνς σε ηλικία 12 ετών. Ο μικρός Κουάν δε σκόπευε να περάσει από οντισιόν, αλλά ο διευθυντής διανομής πρότεινε να δοκιμάσει κι αυτός. Και τον πήραν. Τρεις εβδομάδες αργότερα, ταξίδεψε στη Σρι Λάνκα για να ξεκινήσει τα γυρίσματα της ταινίας, όπου υποδύθηκε έναν μικρό πορτοφολά. «Ήταν μια από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου», είπε.
Ο πιτσιρικάς δίπλα στον Χάρισον Φορντ με το σπιρτόζικο βλέμμα κατέκτησε τις καρδιές των θεατών. Έτσι, δεν άργησε να έρθει ο επόμενος ρόλος στην ταινία, The Goonies το 1985. Όμως, ο Κε Χούι Κουάν μεγάλωνε και οι επαγγελματικές προτάσεις λιγόστευαν. Τη δεκαετία του ’90, οι λίγες προτάσεις που δεχόταν, είχαν να κάνουν με μικρούς και στερεοτυπικούς ρόλους.
«Όταν είσαι Ασιάτης, είναι 100 φορές πιο δύσκολο. Αν έπαιρνες 100 σενάρια, υπήρχε μεγάλη πιθανότητα σε κανένα από αυτά να μην υπάρχουν ουσιαστικοί ασιατικοί χαρακτήρες. Πολλές φορές, ήμασταν το επίκεντρο του αστείου» είχε δηλώσει κάποτε για τον φυλετικό ρατσισμό που βίωνε στην κινηματογραφική βιομηχανία.
Έτσι, αποφάσισε να αποχωρήσει από την υποκριτική και τα επόμενα χρόνια δούλευε ως συντονιστής κασκαντέρ και βοηθός σκηνοθέτη. Μέχρι που φτάσαμε σχεδόν στο σήμερα κι ένας φίλος του ατζέντης συμφώνησε να τον εκπροσωπήσει. Δύο εβδομάδες μετά, ο ηθοποιός έλαβε ένα τηλεφώνημα για το «Τα πάντα όλα». Η ταινία που ήρθε για να του δώσει τη δεύτερη ευκαιρία στην επαγγελματική του καριέρα και να του χαρίσει το πρώτο του Όσκαρ.
Ο Κε Χούι Κουάν ανέβηκε στη σκηνή και έκανε μια από τις πιο συγκλονιστικές ομιλίες.
«Η μητέρα μου είναι 84 ετών και βρίσκεται στο σπίτι και παρακολουθεί. Μαμά, μόλις κέρδισα ένα Όσκαρ! Το ταξίδι μου ξεκίνησε σε μια βάρκα. Πέρασα έναν χρόνο σε έναν καταυλισμό προσφύγων και με κάποιο τρόπο κατέληξα εδώ, στη μεγαλύτερη σκηνή του Χόλιγουντ. Λένε ότι τέτοιες ιστορίες συμβαίνουν μόνο στον κινηματογράφο», δήλωσε ο Κουάν δακρυσμένος στα Όσκαρ.
Και συνέχισε: «Δεν μπορώ να πιστέψω ότι συμβαίνει σε μένα. Αυτό είναι το αμερικανικό όνειρο. Τα όνειρα είναι κάτι στο οποίο πρέπει να πιστεύεις. Εγώ σχεδόν εγκατέλειψα τα δικά μου. Σε όλους εσάς εκεί έξω, παρακαλώ κρατήστε τα όνειρά σας ζωντανά. Σας ευχαριστώ πολύ που με καλωσορίσατε πίσω».
Την τελευταία φράση δεν την είπε τυχαία, καθώς όταν επέστρεψε με το “Πάντα όλα” το μεγάλο άγχος του ήταν πώς θα τον υποδεχτεί το κοινό. Πώς θα αντιδρούσαν στην επιστροφή ενός παιδικού σταρ που πια είναι ένας εξαφανισμένος μεσήλικας. Και το κοινό τον υποδέχτηκε με συγκίνηση, και μια ζεστή αγκαλιά, όπως εκείνη του Χάρισον Φορντ στη σκηνή των Όσκαρ, που μας ταξίδεψε πίσω στον Ιντιάνα Τζόουνς.
