Χθες το απόγευμα Δευτέρας κι ενώ έψαχνα κάτι στην Google, ξαφνικά “πάγωσα”, γιατί πετάχτηκε μπροστά μου η είδηση του θανάτου του φίλου μου και πολύ ξεχωριστού αθλητικογράφου, Γιώργου Γεωργίου.
Με τον Γιώργο είχαμε μία φιλία πολλών ετών, από τα ’90s, λόγω της κοινής μας αγάπης προς τον αθλητισμό, γενικά και λόγω του ότι ήταν φαν των τηλεοπτικών μου εκπομπών και των άρθρων που έγραφα τότε στις εφημερίδες και τα περιοδικά όπου εργαζόμουνα. Κι εγώ από την πλευρά μου – όπως και πάρα πολλοί φίλαθλοι -“ψηφίζαμε” τον περιβόητο “Φίλαθλο” και τον Γιώργο Γεωργίου.
Ο Γιώργος ανέβαινε τον δικό του Γολγοθά για πολλά χρόνια, εξαιτίας της σπάνιας και ανίατης ασθένειας με την οποία διαγνώστηκε ο γιος του, Τάσος όταν ήταν 11 χρόνων κι έφυγε από αυτήν, μετά από 24 χρόνια. Όταν οι γιατροί τούς είπαν για την ασθένεια, μέσα σε ένα βράδυ άσπρισαν τα μαλλιά του και έχασε τα δόντια του. Έξι μήνες μετά τον θάνατο του παιδιού του, έπαθε ανακοπή.
Ο ίδιος, ωστόσο, δεν μιλούσε δημοσίως για την ασθένεια του γιου του. Το είχε κάνει πριν λίγα χρόνια στην εκπομπή “Αυτοψία” στον Αντώνη Σρόιτερ και ήταν από τις σπάνιες φορές που είχε “επιτρέψει” να φανεί κι αυτή η πτυχή του εαυτού του, την οποία γνώριζαν οι άνθρωποι που ήταν κοντά του και οι φίλοι του. Και ας άκουγε όλα αυτά τα χρόνια πικρόχολα σχόλια για την εμφάνισή του, τα δόντια του, τα άσπρα του μαλλιά…
Μόλις διάβασα την είδηση του θανάτου του, ταραγμένη αναρωτήθηκα πότε του μίλησα τελευταία φορά. Και όμως, τελικά ήταν πολύ πρόσφατα. Σχεδόν έναν χρόνο πριν, μία καθημερινή, χτύπησε το τηλέφωνό μου και ήταν ο Γιώργος. Είχα να τον ακούσω πολύ καιρό και λόγω κόβιντ, ήταν περισσότερο από 4 χρόνια. Ξαφνιάστηκα και χάρηκα πάρα πολύ με το τηλεφώνημα, γιατί όταν μιλούσα με τον Γιώργο ήταν πάντα ένα ευχάριστο χιουμοριστικό διάλειμμα στην καθημερινότητά μου.
Με ρώτησε τι κάνω, πώς είμαι, πού με βρίσκει. Του είπα ότι είμαι στο γραφείο. Μου είπε ότι κάνω μια εκπομπή στον Real Fm, του είπα ότι το ξέρω και μου ζήτησε να κάνουμε μια εκπομπή να θυμηθούμε λίγο τα παλιά. Εγώ πολύ χαλαρή του είπα: “Γιώργο μου εμένα τι με θέλεις, αφού είναι μια εκπομπή με ανδρικό κοινό”. Και μου απαντάει: “Γι’ αυτό σε θέλω επειδή έχει ανδρικό κοινό. Κι εσύ είσαι από τις λίγες γυναίκες που μπορείς να μιλάς με άνδρες για το ποδόσφαιρο και όλα τα αθλήματα. Αυτό είναι σπάνιο, δεν είναι γυναικείο χαρακτηριστικό”.
Οπότε μου λέει, “γι’ αυτό σε θέλω”. Και γελούσαμε. Του είπα τότε “να το κάνουμε, δεν σου χαλάω χατίρι, άμα νομίζεις ότι θα έχει ενδιαφέρον, θα το κάνουμε”.

Συνεχίσαμε να μιλάμε για τα παιδιά, για ποδόσφαιρο, γελούσαμε και μετά άρχισε να με ρωτάει τι “κάνεις τώρα;”. Μιλούσαμε όπως δύο παλιοί φίλοι που είχαν καιρό να τα πούνε κι έκαναν μια ανακεφαλαίωση του τι έχει γίνει τον καιρό που δεν είχαμε επαφή. Έτσι νόμιζα εγώ…
Συνέχισε να με ρωτά για το τι κάνω, του είπα για το site, το Female-g και μου λέει “πολύ γουστάρω. Εμένα πότε θα μου κάνεις συνέντευξη;”. Του λέω: “όποτε θέλεις, εννοείται, οπωσδήποτε να το δρομολογήσουμε, άλλωστε σχεδόν το 50% του κοινού του Female-g είναι ανδρικό”.
“Άντε – μου λέει – να κάνουμε μια συνέντευξη, όπως τότε στο Κλουβί”. Θα πρέπει εδώ να σημειώσω ότι η εκπομπή στο κλουβί, πριν πολλά χρόνια με τον Γιώργο Γεωργίου, είχε “σπάσει” τα κοντέρ της AGB. Η εκπομπή ήταν οι “Σικέ Ιστορίες” σε ένα κανάλι που είχε νούμερα τηλεθέασης 2% και 5 λεπτά πριν ξεκινήσει η εκπομπή τα ποσοστά ξεκινούσαν από 10% και είχαν φτάσει μέχρι και 30% στις μετρήσεις της AGB.
Και ο Γεωργίου ήταν ένα από τα πολύ μεγάλα σουξέ της εκπομπής, επειδή δεν τον είχε βγάλει κανείς. Ενώ ήταν το αστέρι του Φιλάθλου και των αθλητικών, δεν τον έβγαζαν, γιατί δεν είχε “τηλεοπτική φάτσα”. Και όταν ήρθε καλεσμένος, η εκπομπή, είχε φτάσει – αν θυμάμαι καλά – στο 28% τηλεθέαση.
Θυμόμασταν, λοιπόν όλα αυτά και γελούσαμε. Μετά με το γνωστό του ύφος, μου λέει “άντε πάμε να σου γράφω εγώ στο σάιτ για τα αθλητικά”. Κάναμε διάφορα σχέδια “Ναι, βέβαια” του λέω, “να κάνεις ένα άρθρο την εβδομάδα για αθλητικά”. “Τρομερή ιδέα” μου λέει.

Και στο τέλος, ενώ μιλούσαμε περίπου 20 λεπτά, λέει μια ατάκα για τον κόσμο: “Απολαύσατε την Κατερίνα Γιατζόγλου”. Και μένω άναυδη. Του λέω “συγγνώμη, τι κάνεις;”. Και μου απαντάει: “Κάνω αποφώνηση”. “Τι αποφώνηση; Είμαστε στον αέρα;” τον ρωτάω;”. “Ναι” μου λέει. “Δεν στο είπα;” Του λέω: “Όχι. Μου είπες αν θέλω να κάνουμε μία εκπομπή και σου είπα ναι”. Και μου απαντά: “Α, αυτό σου είπα; δεν το θυμάμαι”.
Ήμασταν στον “αέρα”! Μετά όταν έκλεισε, μου λέει “ρε συ, αφού είπαμε να κάνουμε μία εκπομπή αυθόρμητη”.
Μετά από αυτή την ξαφνική επαφή μαζί του, που συνοδευόταν πάντα από πολλά γέλια και αμοιβαία συναισθήματα κι εκτίμηση – μείναμε στο ότι θα βρεθούμε να συζητήσουμε να κάνουμε κάτι στο Female-g. Αλλά χαθήκαμε.. Τελικά, δεν τα καταφέραμε να βρεθούμε. Και τώρα διάβασα αυτό.
Είναι κάποιοι άνθρωποι που είναι φίλοι, χωρίς να χρειάζεται να τους βλέπεις. Και αυτό ήταν που είχαμε με τον Γιώργο Γεωργίου. Ήμασταν φίλοι για πολλά χρόνια, χωρίς να χρειάζεται να συντηρούμε τη φυσική επαφή. Σπάνιο αυτό…πολύ!
Ο Γιώργος Γεωργίου ήταν ένα σπάνιο είδος δημοσιογράφου και ανθρώπου. Ήταν βιτριολικά ειλικρινής στη γνώμη του, στον τρόπο συμπεριφοράς του, γιατί – όπως έλεγε και ο ίδιος – δεν τον ενδιέφερε ποτέ η άποψη και η αποδοχή του κόσμου. Το πιστεύω του ήταν ότι όταν δεν σε ενδιαφέρει να σε αποδεχτούν, τότε μόνο είσαι ο εαυτός σου και απόλυτα ειλικρινής!