Παγκόσμια Ημέρα κατά της Θανατικής Ποινής η σημερινή και στην Ελλάδα η τελευταία φορά που εφαρμόστηκε η «εσχάτη των ποινών» ήταν το 1972, ενώ από το 1993 η θανατική ποινή έχει καταργηθεί και δια νόμου, εκτός από τα στρατιωτικά εγκλήματα σε περίοδο πολέμου.
Ο τελευταίος θανατοποινίτης που εκτελέστηκε στη χώρα μας, ήταν ο Βασίλης Λυμπέρης, ο οποίος είχε διαπράξει από τα πιο ειδεχθή εγκλήματα στα ελληνικά χρονικά. Είναι εκείνος που στις αρχές της δεκαετίας του ’70, σόκαρε την κοινή γνώμη, όταν έκαψε τη σύζυγό του, τα δύο τους παιδιά και την πεθερά του.
Ο Βασίλης Λυμπέρης βρισκόταν σε διάσταση με τη σύζυγό του, Βασιλική και κατηγορούσε συνεχώς την πεθερά του, καθώς όπως υποστήριζε, ήταν εκείνη που “έβαζε λόγια” στην κόρη της. Τα Χριστούγεννα του ’71, είχε φύγει από το σπίτι κι έμενε σε μια πανσιόν στην οδό Σωνιέρου στο κέντρο της Αθήνας.
Έπαιζε χαρτιά και σε μία από τις λέσχες που σύχναζε, γνώρισε τον Παύλο Αγγελόπουλο. Του εκμυστηρεύτηκε τα προβλήματα που είχε στο σπίτι του, αποκαλύπτοντάς του τα σκοτεινά του σχέδια: ήθελε να βγάλει από τη μέση την πεθερά του Αντιγόνη Μάρκου.
Έτσι, ζήτησε την βοήθειά του άνδρα που δεν είχε πολύ καιρό γνωρίσει. Ο Αγγελόπουλος στην αρχή ήταν αρνητικός, αλλά τελικά πείθεται με αντάλλαγμα ένα αυτοκίνητο και ενημερώνει και τον ξάδελφό του Θεόδωρο Καπρέτσο.
Στις 4 Ιανουαρίου ο Βασίλης Λυμπέρης θα τους συναντήσει σε μια ταβέρνα. Θα επαναλάβει τα δολοφονικά του σχέδια. Μάλιστα, είχε προμηθευτεί μπιτόνια με βενζίνη. Η παρέα καταναλώνει μεγάλη ποσότητα αλκοόλ και φεύγουν από την ταβέρνα, παίρνοντας το δρόμο για το σπίτι της οικογένειας.
Στον δρόμο για το σπίτι, ο Αγγελόπουλος διστάζει. Φοβάται μήπως στο σπίτι, εκτός από την πεθερά του Λυμπέρη – που ήταν και ο στόχος – βρίσκονται η σύζυγός του και τα παιδιά του. Τότε, ο Λυμπέρης, τηλεφωνεί στην πεθερά του Λυμπέρη, για να σιγουρευτεί ότι είναι μόνη της.
“Σήκωσε το τηλέφωνο η πεθερά του. Της λέει: “Θέλω να έρθω να δω τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου”. Και του απαντάει: “Δεν είναι εδώ. Λείπουνε στο Πέραμα. Θα έρθουν μετά από πέντε μέρες. Και εγώ θα φύγω””, ανέφερε ο Αγγελόπουλος σε μία από τις καταθέσεις.
Οι δράστες φτάνουν στο σπίτι στο Χαλάνδρι. Ο Βασίλης Λυμπέρης μαζί με τον Παύλο Αγγελόπουλο μπαίνουν μέσα ενώ ο Καπρέτσος μένει έξω για να «κρατάει» τσίλιες. Στο σπίτι ήταν όλοι εκεί.
Ο Λυμπέρης έβαλε πρώτα φωτιά στο δωμάτιο της πεθεράς του. Η γυναίκα του ξύπνησε και προσπάθησε να αμυνθεί. Την πέταξε στις φλόγες. Τίποτα δεν τον ένοιαζε πλέον. Ούτε ότι στο διπλανό δωμάτιο βρίσκονταν τα ίδια του τα παιδιά, δύο μικρά παιδάκια που κάηκαν ζωντανά!
Η σύζυγός του ούρλιαζε πως είναι εκεί και τα παιδιά, αλλά ο Λυμπέρης δεν έδωσε καμία σημασία. Ο πα-Τέρας, μάλιστα, φεύγοντας κλείδωσε πίσω του την πόρτα. Ο Αγγελόπουλος όταν κατάλαβε πως ήταν μέσα τα παιδιά, σοκαρισμένος και γεμάτος οργή, πέταξε βενζίνη στον Λυμπέρη προσπαθώντας να τον κάψει ζωντανό. Εκείνος, όμως, αντέδρασε γρήγορα και γλίτωσε με μικρά εγκαύματα.
Οι γείτονες μόλις είδαν τη φωτιά κι άκουσαν τις φωνές, έτρεξαν στο σπίτι. Για την πεθερά και τα δυο μικρά παιδιά – την 3χρονη Παναγιώτα και τον ενός έτους Γιώργο – ήταν ήδη αργά. Η σύζυγος του Λυμπέρη, η Βασιλική ζούσε. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο σε τραγική κατάσταση και λίγο πριν ξεψυχήσει, αποκάλυψε σε μια θεία της τον δολοφόνο.
«Αυτός μας έκαψε. Αυτός μας έριξε βενζίνη και ύστερα έβαλε φωτιά. Ο κακούργος το έκανε για να μας εκδικηθεί, γιατί δεν θέλαμε να πωλήσουμε τα κτήματά μας και να του δώσουμε τα λεφτά να τα φάει. Αυτός ο κακούργος έκαψε τα παιδιά μας», είπε η τραγική γυναίκα πριν αφήσει την τελευταία της πνοή!
Ο Βασίλης Λυμπέρης συλλαμβάνεται. Στην αρχή είπε ότι βρισκόταν στο δωμάτιο του, ενώ για τα εγκαύματα του υποστήριξε ότι έψηνε καφέ και έσκασε το γκαζάκι. Όμως, η αποκάλυψη της συζύγου τ, λίγο πριν πεθάνει, δεν άφηνε περιθώρια για άλλα αφηγήματα και… άλλοθι. Έτσι ομολόγησε το φρικτό έγκλημα
Η δίκη για την υπόθεση, πραγματοποιήθηκε στο Κακουργιοδικείο στις αρχές Μαΐου του 1972. Οι Λυμπέρης και Αγγελόπουλος κατηγορούνταν για τέσσερις δολοφονίες εκ προθέσεως ιδιαζόντως ειδεχθείς και διακεκριμένη φθορά δια πυρός, ο Καπρέτσος για απλή συνέργεια και στις δύο πράξεις των δύο προηγουμένων, ενώ ο Θανάσης Σταμάτης, ο άνθρωπος στον οποίο έδωσαν τα ρούχα τους μετά τη φωτιά, για υπόθαλψη εγκληματία.
Το πρωινό της 7ης Μαΐου, μετά από μόλις 45 λεπτά διάσκεψη, το δικαστήριο εκδίδει την απόφασή του: «Τετράκις εις θάνατον» είναι ποινή για τους Λυμπέρη και Αγγελόπουλο, ενώ σε τέσσερις φορές ισόβια κάθειρξη καταδικάστηκε ο Καπρέτσος και σε τρία έτη ο Σταμάτης για απόκρυψη της εγκληματικής δράσης των άλλων τριών.
Σύμφωνα με τον Τύπο της εποχής, τα ξημερώματα της 25ης Αυγούστου, ο Λυμπέρης θα επιβιβαστεί στο όχημα που τον μετέφερε στον τόπο της εκτέλεσης, το πεδίο βολής της Σχολής Εφέδρων Αξιωματικών Πεζικού. Η θανατική ποινή δια τυφεκισμού προϋποθέτει εθελοντές. Έτσι, το προηγούμενο απόγευμα ο διοικητής της ΣΕΑΠ απευθύνθηκε στους στρατιώτες και αφού περιέγραψε γλαφυρά το έγκλημα του Λυμπέρη, αναζήτησε τους πρόθυμους. Τριάντα στρατιώτες βγήκαν μπροστά και επιλέχθηκαν δώδεκα.
Ο Λυμπέρης ζήτησε να τον εκτελέσουν με δεμένα τα μάτια του. Ήταν ο τελευταίος θανατοποινίτης που εκτελέστηκε στην Ελλάδα. Ο δικτάτορας Παπαδόπουλος έδωσε χάρη στον Παύλο Αγγελόπουλο αφού τη στιγμή τέλεσης της δολοφονίας δεν είχε κλείσει τα 18 του χρόνια.
Μετά την πτώση της χούντας, η εσχάτη των ποινών μετατράπηκε σε ισόβια και ο Αγγελόπουλος στα μέσα της δεκαετίας του ’90 αποφυλακίστηκε.
