Φίνα, συγκροτημένη και ταλαντούχα ηθοποιός, η Έλενα Ναθαναήλ ήταν μια από τις πιο γοητευτικές παρουσίες του ελληνικού κινηματογράφου. Με ιδιαίτερη παιδεία και κλασσική ομορφιά, άφησε το δικό της στίγμα στο πανί με τις ξεχωριστές της ερμηνείες.
Τόλμησε να ξεκινήσει την καριέρα της ως μοντέλο, κόντρα στον συντηρητισμό της εποχής. Με την ψιλόλιγνη κορμοστασιά της, τα κατάμαυρα βελούδινα μαλλιά και τα μεγάλα εκφραστικά της μάτια, έκανε την πρώτη της φωτογράφιση ως πρέσβειρα της Ελλάδας στο Αίθριο του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου για το περίφημο περιοδικό “Paris Match”. Η εξαιρετικής αισθητικής φωτογράφιση έγινε από το διάσημο φωτογράφο Jack Garofalo και άφησε εποχή.
Σε ηλικία μόλις 16 χρόνων, η Ναθαναήλ έκανε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο, στην έγχρωμη ρομαντική κωμωδία «Κάτι να Καίει», σε σκηνοθεσία του Γιάννη Δαλιανίδη και έχοντας όλο το επιτελείο του Φίνου δίπλα της. Τη μουσική του Μίμη Πλέσσα, τον σκηνογράφο Μάρκο Ζέρβα και συμπρωταγωνιστές τα πιο «καυτά» ονόματα του ελληνικού σινεμά εκείνης της εποχής. Από Ντίνο Ηλιόπουλο, Ρένα Βλαχοπούλου, Κώστα Βουτσά και Μάρθα Καραγιάννη, μέχρι Χρήστο Τσαγανέα, Αλέκο Τζανετάκο και φυσικά τον ανερχόμενο τότε Χρήστο Νέγκα, τον φτωχό μουσικό που θα πάλευε για την αγάπη της. Άμα τη εμφανίσει, η Έλενα θα αναστατώσει το κοινό, φέρνοντας μία ξεχωριστή ομορφιά στη μεγάλη οθόνη. Παρά την επιτυχία της, χωρίς να πάρουν τα μυαλά της αέρα, θα επιλέξει να σπουδάσει στη Δραματική Σχολή του Κατσέλη, για να αποκτήσει τις απαραίτητες βάσεις, να πάρει τη μυρωδιά του παλκοσένικου.
Ο ξαφνικός θάνατός της από καρκίνο στις 4 Μαρτίου του 2008 συγκλόνισε τόσο τους παλιούς συνεργάτες και τους φίλους της όσο και τους θαυμαστές της. Είχε φροντίσει για μια ακόμα φορά να μην απασχολήσει τον Τύπο και να αντιμετωπίσει το προσωπικό της δράμα μόνη, με τον αφοσιωμένο σύντροφο της και τη λατρεμένη της κόρη. «Ως άνθρωποι, έχουμε δικαίωμα στην αρρώστια και στο θάνατο» είχε πει σε μία από τις τελευταίες συνεντεύξεις της.
Δε μου λείπει ούτε η δόξα,
ούτε το χειροκρότημα, ούτε
να ζήσω στο σανίδι ενδιαφέρομαι
με απώτερο σκοπό να πεθάνω εκεί.
Δε μου λέει τίποτα αυτή η θυσία.
Αυτή η φιλοδοξία.
Τη σέβομαι, την εκτιμώ,
θαυμάζω τους ανθρώπους
που το εννοούν και το κάνουν.
Εγώ όμως δεν το εννοώ
και δεν το κάνω.
Δεν πρόκειται να πεθάνω
σε κανένα σανίδι.
Είμαι ευτυχής χωρίς αυτά
και ούτε τα ήθελα και ποτέ.
Δε μου λείπουν
και ούτε θα μου λείψουν.
Επειδή δεν είμαι αχάριστη,
αναγνωρίζω ότι μου δόθηκαν
απλόχερα πολλά πράγματα.
Το επάγγελμά μου
ολόκληρο μου ”δόθηκε”.
Δεν το επέλεξα. Μου έτυχε.
Και πραγματικά,
δεν έκανα καμία υποχώρηση.
Πέρασα υπέροχα χρόνια
και όλοι μου φέρθηκαν υπέροχα.
Ίσως γιατί
φερόμουνα σε όλους με σεβασμό
και ποτέ δεν ενόχλησα κανέναν.
Ούτε ανταγωνιστικό άτομο είμαι,
ούτε υπήρξα ποτέ ματαιόδοξη.
Τη ματαιοδοξία του δημοσίου
προσώπου δεν την είχα ποτέ.
Είναι σπουδαία δουλειά
ο Κινηματογράφος.
Μαγική υπόθεση, αναντίρρητα.
Μπορείς εύκολα να παρασυρθείς.
Δεν ενδιαφέρθηκα
να βγω να ασκήσω τα καθήκοντα
του ”δημοσίου προσώπου” που λέγαμε.
Δε με ενδιέφεραν ούτε οι συνεντεύξεις,
ούτε σκάνδαλα να στήσω.
Δεν ήθελα καθόλου μα καθόλου
να εκτίθεμαι. Σεβόμουν το σπίτι μου,
τον εαυτό μου, την αξιοπρέπειά μου.
Δεν ήθελα να έχω αυλή.
Φίλους μόνο ήθελα να έχω.
Έχω επιλέξει τους ανθρώπους μου.
Και οι άνθρωποί μου είναι λίγοι.
Έχω μικρή αγκαλιά.
Περνάω καλύτερα μόνη
παρά με κόσμο.
Εκτιμώ πιο πολύ τους φίλους μου
από ”μακριά.”
Πιο πολύ τους αγαπώ έτσι.
Δεν ξέχασα κανέναν.
Δεν έχω ξεχάσει ανθρώπους
που αγάπησα κι έχουν πεθάνει
πριν από δεκαπέντε, είκοσι χρόνια,
και θα ξεχάσω ένα φίλο που έχω
να τον δω δεκαπέντε, είκοσι μέρες;
– Κι εμάς, το κοινό σας,
που μας λείπουνε τα μάτια σας;
– Στην τηλεόραση, στα έργα.
Να τα βλέπετε, να με θυμάστε…
