Η αγάπη δεν διαιρείται – Πολλαπλασιάζεται
Ποια αγαπάς περισσότερο;
Εμένα ή την αδερφή μου;
-Την αδερφή σου, βέβαια!
-Σταμάτα να μου κάνεις πλάκα!
Αυτή η συγκρίσιμη συζήτηση κράτησε αρκετά χρόνια και η απάντηση ήταν πάντα η ίδια, όποιο κορίτσι μου κι αν την έθετε. Ακόμα κι αν γελούσα κι αν τους χάριζα αμέτρητα φιλιά, φαινόταν ότι ήταν ένα σημαντικότατο ερώτημα, που όφειλα να απαντάω σοβαρά.
–Η καρδιά μας είναι σαν ένα μεγάλο θέατρο. Έχει άπειρες κενές θέσεις και ο καθένας βρίσκει τη δική του. Δεν πέφτει ο ένας πάνω στον άλλον, δεν ενοχλεί ο ένας τον άλλον. Χωράνε όσοι θέλουν. Όσοι θέλουμε. Αυτό που τους διαχωρίζει είναι η σειρά. Στην πρώτη σειρά του θεάτρου, έχουν πρόσκληση οι πολλοί δικοί μας άνθρωποι. Να! Για παράδειγμα εγώ. Στην πρώτη πρώτη σειρούλα μου έχω εσάς τις δυο! Δίπλα δίπλα! Μπροστά μπροστά!
Εκεί άρχισαν οι ερωτήσεις για το πού κάθεται ο μπαμπάς, η γιαγιά, ο παππούς, η θεία, η καλύτερη μου φίλη, ο τάδε συναδέλφος. Είχαν ενθουσιαστεί με την ιδέα ότι ήταν στην πρώτη σειρά με την ολόδικη τους, μοναδική θέση και ήθελαν να ξέρουν πόσοι ακόμα βρίσκονται στις πλαϊνές πλευρές τους.
Το συναίσθημα της ζήλιας υπάρχει βαθιά μέσα μας, από τη στιγμή που υπάρχουμε και θέλουμε κάποιον άνθρωπο μόνο για μας. Ούτε μοίρασμα στην αγάπη, ούτε στο χρόνο του. “Η μαμά Μου είναι δική Μου και κανένας δε θα μου το στερήσει αυτό”. “Πώς είναι δυνατόν η μαμά Μου να αγαπάει κάποιον άλλον, πέρα από μένα;”
Αυτό το συναίσθημα μας ακολουθεί στις πρώτες φιλίες. Τότε που δεν επιτρέπουμε στο άλλο παιδάκι να κάνει παρέα με τους υπόλοιπους, γιατί πολύ απλά θα το απειλήσουμε με λήξη της μεταξύ μας σχέσης. Μεγαλώνοντας, το συναίσθημα κτητικότητας μεταφέρεται στο σύντροφο, που θα πρέπει να αγαπάει μόνο εμάς. Οι άνθρωποι του παρελθόντος του θα πρέπει να απομακρυνθούν και το παρόν και το μέλλον του να αφορά συναισθηματικά αποκλειστικά εμάς.
Νιώθουμε πως οι στιγμές πρέπει να μας ανήκουν ολοκληρωτικά για τους ανθρώπους που αγαπάμε. Δεν πειράζει αν τους ζηλεύουμε, αν τους δημιουργούμε ενοχές για όποια άλλη σχέση δημιουργούν παράλληλα, αν τους πιέζουμε να μας αποδείξουν τη μοναδικότητα που νιώθουν για μας.
Ίσως γιατί δε ξέρουμε πως μέσα μας, όλοι κουβαλάμε εκείνο το χώρο θεάτρου με τις πολλές θέσεις. Κι αν στην πορεία κάποιες αδειάζουν, είναι γιατί η παράσταση τελείωσε. Ίσως σε κάποιες περιπτώσεις, γιατί απλά κούρασε και αποχώρησαν κατά τη διάρκεια της.
Όπως και να έχει, νέοι άνθρωποι θα καθίσουν παρακολουθώντας με ενδιαφέρον τη συνέχεια. Οι πολύ δικοί μας όμως θα παραμένουν στην πρώτη-πρώτη θέση, θυμίζοντας μας ότι η αγάπη δε συγκρίνεται. Μόνο πολλαπλασιάζεται.
FREE MIND
Photo cover:pixabay.com/birgl/heart
Διαβάστε επίσης:
