Όπου μακρινά ηφαίστεια και αφανείς φάλαινες τραγουδούν
στο γλουγλούκισμα των γεμάτων νερό αυτιών μας.
Όπου το ξυλόφωνο του ιππόκαμπου δε χρησιμεύει
μόνο για να κερδίζουμε πόντους στο Scrabble.
Όπου ο αστακός o παλίουρος παίζει βιολί, αλλά είναι φάλτσος.
Όπου αφηνόμαστε να μας νανουρίσουν με το τραγούδι τους τα χτένια του Ατλαντικού.
Όταν βάλατε το κεφάλι στη θάλασσα για πρώτη φορά,
ακούσατε έναν αλλόκοτο ήχο. Κάτι σαν συγκεχυμένο
θόρυβο, βοή και μαζί κροτάλισμα, σαν να είχαν βουλώσει τ’ αυτιά σας.
Και βγάζοντας το κεφάλι στην
επιφάνεια, με νερό μέσα στ’ αυτιά, σκεφτήκατε πως
δεν είχατε ακούσει τίποτα, ότι τ’ αυτιά μας δεν είναι
φτιαγμένα για ν’ ακούν μέσα στο νερό, πως αυτή η
κακοφωνία ήταν μια παραίσθηση.
Στην πραγματικότητα, τα αυτιά μας μπορούν και
λειτουργούν άψογα μέσα στο νερό. Είχατε μόλις ακούσει τη φωνή της θάλασσας
και την πρώτη πρώτη ιστορία της.
Η ιστορία αυτή είναι ένα μείγμα όλων των ιστοριών της.
Η θάλασσα είναι γεμάτη ήχους, περισσότερο και απ’
τον αέρα μέσα στον οποίο ζούμε. Ο ήχος είναι μια δόνηση της ύλης.
Το νερό, πιο πυκνό απ’ τον αέρα, δονείται καλύτερα κι επομένως μεταφέρει τον ήχο καλύτερα. Μέσα στο νερό, ο ήχος ταξιδεύει πιο μακριά
από το φως και διανύει χιλιόμετρα δίχως να εξασθενεί.
Έτσι, λοιπόν, στη φωνή της θάλασσας μπερδεύονται ήχοι που έρχονται από μακριά, που δε βλέπουμε
τους πομπούς τους. Θόρυβοι που δε θα φανταζόμασταν ότι μπορούν ν’ ακουστούν στην παραλία και που
μας συνδέουν με τις μακρινές πηγές τους.
Αυτό το γουργουρητό που ταλαιπωρεί τα γεμάτα νερό αυτιά μας είναι μια σούπα από ήχους.
Πλήθος φωνές ανακατεύονται εκεί μέσα, όπως τα αλεσμένα λαχανικά ενός ζωμού.
Ξεχωρίζουμε τους τόνους, σαν τις
ευωδιές ενός αρώματος, σε μπουκέτα που έρχονται
και εξατμίζονται. Όπως συμβαίνει με τα διάφορα όργανα μιας ορχήστρας,
έτσι και κάθε φωνή στη θάλασσα έχει τη νότα της, το δικό της μήκος κύματος και
τραγουδάει την ιστορία της στη δική της τονικότητα.
Το μπέρδεμα αυτών των τονικοτήτων δημιουργεί
τον συγκεχυμένο θόρυβο που μοιάζει να πλημμυρίζει
τ’ αυτιά μας, δίχως ωστόσο να τα βουλώνει, και που
οι ειδικοί της ακουστικής ωκεανογραφίας αποκαλούν
υποβρύχιο θόρυβο περιβάλλοντος.
Ας τον ακούσουμε.
“Η ευφράδεια της σαρδέλας”, Φρανσουά Μπιλ, εκδόσεις Καστανιώτη, απόσπασμα
Photo cover:pixabay.com/purple_sparrow_art
Διαβάστε επίσης:
