Ο έρωτας και η αγάπη, αν και συχνά συγχέονται, διαφέρουν ουσιαστικά στη φύση και την επίδρασή τους στις ανθρώπινες σχέσεις. Ο έρωτας χαρακτηρίζεται από έντονα συναισθήματα, πάθος και επιθυμία για σωματική ένωση. Συχνά περιλαμβάνει εγωκεντρικά συναισθήματα, όπου το άτομο επιθυμεί τον άλλον αποκλειστικά για τον εαυτό του. Αντίθετα, η αγάπη βασίζεται στον αλτρουισμό, την αφοσίωση και το αγνό ενδιαφέρον για την ευτυχία του άλλου, χωρίς να αποσκοπεί στην ανταπόδοση. Με την πάροδο του χρόνου, ο έρωτας μπορεί να εξελιχθεί σε αγάπη, καθώς η σχέση ωριμάζει και τα συναισθήματα βαθαίνουν.
Σύμφωνα με τον συγγραφέα Στέλιο Χαλκίτη: “Δεν υπάρχει αληθινός έρωτας παρά μόνο όταν συναντηθούν δυο άνθρωποι συνειδητοποιημένοι, που θα αποτινάξουν γρήγορα το «χωρίς εμείς εγώ», θα αναγνωρίσουν ο ένας το βάθος και την αξία του άλλου, που θα εμβιώσουν ο ένας τις πονεμένες αφηγήσεις του άλλου”.
Όπως γράφει στο πόνημά του ANTE TRACTATUM, ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ο Καλύμνιος συγγραφέας, “Αν ανυψωθεί ο έρωτας σε αγάπη, τα έτερα πρόσωπα δεν λογίζονται σαν δυο συνηρημένα υποκείμενα (εγώ και εσύ), αλλά ως νέα οντότητα μοναδική με υποστασιακό κύρος την ουσία των υποκειμένων (εμείς). Η αγκαλιά διαπλατύνεται, τα «εγώ» απαγκιστρώνονται από τον εαυτό τους, από τα αλλότρια και τα κοινωνικά ειωθότα, και ομογενοποιούνται σε παραδοτέα και παραδομένη γυμνότητα θέτοντας σε φανέρωση την καταγωγική ειλικρίνεια της έκφρασης. Η νέα ταυτότητα του «εμείς» είναι μια αναγκαιότητα φυσική, ευπρόσδεκτη και επιδιωκόμενη, υπεράνω της υποκειμενικής υπόστασης –χωρίς να την καταργεί, μάλιστα τη διαπλάθει– των συμβαλλομένων στη σχέση”.
Ο Στέλιος Χαλκίτης έχει το χάρισμα να συνδυάζει τον εξαιρετικό λογοτεχνικό του λόγο με βαθύ στοχασμό, καθώς και με μια συχνά απρόσμενη συνθετότητα και πολυπλοκότητα στο περιεχόμενο των κειμένων του, πάντα με τον μοναδικό και προσωπικό του τρόπο.
Στο μυθιστόρημα “De Profundis, Αναμάρτητοι Έρωτες” υπάρχει ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα: Του είπε, «η ζωή μου Σου ανήκει, Σου ανήκει η ψυχή μου και η σάρκα μου δημιουργήθηκε για Σένα, για να γίνω δική Σου και αυτός είναι ο μόνος σκοπός που υπηρετώ… Δεν θα μάθεις ποτέ πόσο αφόρητα Σ’ αγάπησα». Έπειτα σιώπησε για λίγο πριν συνεχίσει: «Δεν θα παραπονεθώ που δεν Σ’ έχω συνέχεια δίπλα μου. Τα λίγα λεπτά που καταφέρνω να Σε δω, δικαιολογούν για μένα την ανατολή του ήλιου. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να Σε κοιτώ με βουβά δάκρυα και να ελπίζω σ’ ένα θαύμα, στο θαύμα της ζωής να ξημερώνει η μέρα και να ξυπνάς στην αγκαλιά μου σαν νεογέννητο αγόρι λαμπερό και ευτυχισμένο… Η συνέχεια αυτού του διαλόγου είναι κατά κυριολεξία συναρπαστική, όπως και όλο το βιβλίο!
Στέλιος Χαλκίτης
Διαβάστε επίσης:
