Ο έρωτας του Δημήτρη Χορν και της Έλλης Λαμπέτη υπήρξε από τους πιο θρυλικούς στην ιστορία του ελληνικού θεάτρου. Ένας έρωτας γεμάτος ένταση, πάθος, αλλά και πόνο, που καθόρισε όχι μόνο τη ζωή τους αλλά και την καλλιτεχνική τους πορεία.
Ένας από εκείνους που μοιάζουν να έχουν βγει από τις σελίδες ενός ρομαντικού μυθιστορήματος—παθιασμένος, γεμάτος δημιουργικότητα, αλλά και βασανιστικός. Ήταν δύο καλλιτέχνες με ασύγκριτο ταλέντο που συγκρούστηκαν και αγαπήθηκαν με την ίδια ένταση, ενώ η σκηνή τους ένωσε πριν ακόμη το κάνει η ζωή. Οι ερμηνείες τους στο θέατρο και τον κινηματογράφο ήταν τόσο δυνατές, που έμοιαζαν να ζουν κάθε ρόλο ως προέκταση του θυελλώδους έρωτά τους. Ο Χορν, γοητευτικός και πνευματώδης, μαγνήτιζε τους πάντες με το χιούμορ και την ευφυΐα του. Η Λαμπέτη, εύθραυστη αλλά ταυτόχρονα δυναμική, είχε μια σπάνια ευαισθησία που την έκανε μοναδική.
Ο έρωτάς τους τροφοδοτούσε την τέχνη τους και η τέχνη τους τροφοδοτούσε τον έρωτά τους, δημιουργώντας έναν θρύλο που ξεπερνά τον χρόνο. Κι αν ο χρόνος κατάφερε να τους χωρίσει στη ζωή, στη σκηνή και στον κινηματογράφο, παραμένουν για πάντα μαζί, αναλλοίωτοι, σαν δύο σκιές που συνεχίζουν να ψιθυρίζουν λόγια αγάπης μέσα από τα φώτα της τέχνης τους.
Στην φωτογραφία, τον Μάιο του 1958, ο Δημήτρης Χορν υποδέχεται την Έλλη Λαμπέτη στο αεροδρόμιο του Ελληνικού όπου καταφθάνει μετά την παραμονή της στις Κάννες για την προβολή της ταινίας «Το τελευταίο ψέμα» στα πλαίσια του 11ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου.
Δείτε τη φωτογραφία του συλλέκτη Άρη Λουπάση, όπου έγραψε όλα τα παραπάνω για το αγαπημένο αυτό ζευγάρι.
