Στη δεκαετία του ’60, στα χρόνια της μεγάλης της ακμής, η Μαρίκα Κρεβατά σφράγισε με τη μοναδικότητά της το καλλιτεχνικό στερέωμα. Ο δημοσιογράφος και συλλέκτης Άρης Λουπάσης σημειώνει για την αξέχαστη ηθοποιό στο προφίλ του στο Instagram: «Ήταν η ηθοποιός, η οποία ακόμη κι όταν δεν βρισκόταν στον πρωταγωνιστικό ρόλο, κατόρθωνε να δεσπόζει με λεπτότητα, χάρη και φινέτσα. Ενσάρκωνε με φυσική ευγένεια τις πλούσιες αστές, με ατάκες που έμειναν αξέχαστες, συνδυάζοντας το κομψό με το απολαυστικό, το αριστοκρατικό με το πηγαίο χιούμορ.
Αποκαλέστηκε “βελούδινη” – όχι μόνο για την καλλιτεχνική της παρουσία, αλλά για την ψυχή της. Μια γυναίκα που βγήκε στο σανίδι από πολύ νωρίς, όταν η ζωή, της στέρησε τον πατέρα στα δύο της μόλις χρόνια. Εκείνος, μην αντέχοντας την εικόνα της συζύγου του να χαροπαλεύει στη γέννα της μικρότερης κόρης τους, έφυγε από τη ζωή. Η νεογέννητη αδερφή της δεν τα κατάφερε και η μικρή Μαρίκα μεγάλωσε μέσα σε φτώχεια και θλίψη, πλάι στην ηρωική μητέρα της.
Από μικρό παιδί άρχισε να συμμετέχει σε παραστάσεις για να επιβιώσουν και στην εφηβεία της είχε ήδη γυρίσει τον κόσμο με θιάσους, κουβαλώντας στις αποσκευές της την αγάπη για το θέατρο, που έμελλε να γίνει το πεπρωμένο της. Αγαπήθηκε στο κοινό των μουσικών παραστάσεων και των οπερετών, ώσπου οι ελληνικές ταινίες την καθιέρωσαν οριστικά. Στις αρχές της δεκαετίας του ’30 παντρεύτηκε τον ηθοποιό Άγγελο Μαυρόπουλο και μαζί απέκτησαν την σπουδαία Γκέλυ Μαυροπούλου. Ο γάμος τους κράτησε μόλις τρεις μήνες, μετά τη γέννηση της κόρης τους χώρισαν – όμως ο δεσμός μάνας και κόρης αποδείχθηκε πανίσχυρος.
Στη δεκαετία του ’40, γνώρισε τον βαθύ της έρωτα: τον επίσης ηθοποιό Γιώργο Γαβριηλίδη. Τη σχέση αυτή την κράτησε μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας για χρόνια, μέχρι που στον γάμο της Γκέλυς με τον Στέφανο Στρατηγό, το 1955, αποκάλυψε την αλήθεια. Λίγο καιρό αργότερα, ενώθηκαν και επίσημα. Ο χαμός του το 1980 τη βύθισε στη θλίψη. Και όταν στα τελευταία χρόνια της ζωής της άρχισε να χάνει τη μνήμη της, η αγάπη της για εκείνον δεν έσβησε. Ρωτούσε διαρκώς τη Γκέλυ: «Πού είναι ο Γιώργος;» – με την αγωνία ενός παιδιού που ψάχνει το χέρι που αγαπά. Το 1994, «έφυγε» ήσυχα. Ίσως για να τον συναντήσει ξανά.
