Δεν ξέρω αν φταίει η Κύπρος που σε κάθε της γωνιά μυρίζει μύθο ή αν απλώς ήμουν έτοιμη να τον νιώσω. Το σίγουρο είναι ότι όταν βρέθηκα στα Λουτρά της Αφροδίτης, κάτι μέσα μου άλλαξε. Κάτι απαλό, αρχέγονο και θηλυκό με τύλιξε — σαν να μου ψιθύρισε η ίδια η θεά: “Εδώ γεννιέται η ομορφιά. Εδώ σε θυμάμαι.”
Η επίσκεψη στα Λουτρά της Αφροδίτης δεν είναι απλώς μια εκδρομή – είναι ένα ταξίδι μέσα στον χρόνο και στον εαυτό μας. Ένας μύθος που συνεχίζει να ζει μέσα από τα νερά, τα δέντρα και τα λόγια αυτών που τον αφηγούνται.
Ξεκίνησα την πεζοπορία μέσα από το μονοπάτι της φύσης στον Ακάμα, ανάμεσα σε πεύκα, πικροδάφνες και φασκόμηλο. Η θάλασσα στο βάθος έλαμπε και ο ήλιος έριχνε τις σκιές του στα βράχια. Δεν ήταν μια απλή βόλτα – ήταν σαν να πλησίαζα έναν ιερό τόπο. Κάθε βήμα με έφερνε πιο κοντά σε κάτι αρχέγονο.
Και τότε τα είδα. Τα Λουτρά της Αφροδίτης. Ένα μικρό σπήλαιο, σχεδόν κρυμμένο, και μπροστά του μια λιμνούλα με γάργαρο νερό που αναβλύζει από τα βράχια. Η σκιά των δέντρων έπεφτε ήσυχα πάνω στην επιφάνειά της και τα πουλιά κελαηδούσαν λες και αφηγούνταν μια αρχαία ιστορία.
Στάθηκα για λίγο σιωπηλή. Σκέφτηκα τον μύθο: Εδώ, λένε, λουζόταν η Αφροδίτη. Κι εδώ είδε για πρώτη φορά τον Άδωνη – τον όμορφο νεαρό κυνηγό που έκλεψε την καρδιά της. Το νερό καθρεφτίζει ακόμα αυτή τη στιγμή, σαν να την κρατά αιώνια.
Έσκυψα, άγγιξα ελαφρά την επιφάνεια. Δεν επιτρέπεται να κολυμπήσεις – και καλά κάνουν. Είναι σαν να βεβηλώνεις ένα ναό. Απλώς στέκεσαι, αναπνέεις, αφήνεσαι. Είναι τόπος που δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα. Αρκεί να είσαι εκεί.
Αν είσαι ανοιχτή να ακούσεις, θα καταλάβεις: Η φύση δεν ψιθυρίζει μόνο τον μύθο της Αφροδίτης. Ψιθυρίζει και τον δικό σου. Σου θυμίζει τη θηλυκή σου πλευρά. Την ομορφιά που δεν έχει σχέση με καθρέφτες αλλά με τη σιωπή, τη σύνδεση, την παρουσία.
Καθισμένη σε έναν βράχο, άφησα τη σκέψη να ταξιδέψει. Ήθελα να ριζώσω εκεί, να μείνω. Δεν ήταν ένα αξιοθέατο – ήταν ένας καθρέφτης της ψυχής.
Η ευρύτερη περιοχή του Ακάμα είναι ένας μικρός παράδεισος. Το μονοπάτι της Αφροδίτης διασταυρώνεται με του Άδωνη, σαν οι δύο να μην μπορούν να χωριστούν ούτε στους χάρτες.
Έπειτα, κατηφόρισα προς την παραλία της Λάρας, έναν από τους πιο παρθένους όρμους της Κύπρου. Το νερό εκεί είναι καθαρό, βαθύ γαλάζιο, σαν τον ουρανό της μυθολογίας. Και στα χωριά γύρω – στο Νέο Χωριό ή την Πόλη Χρυσοχούς – δοκίμασα ζεστό χαλούμι, μέλι από αγριολούλουδα και τοπικό κρασί που μοσχοβολά ήλιο και γη.
Έφυγα από τα Λουτρά της Αφροδίτης γεμάτη. Όχι μόνο με φωτογραφίες, αλλά με έντονες αισθήσεις. Με μια γλυκιά βεβαιότητα πως η θεά δεν είναι μόνο μύθος. Είναι κάτι που ξυπνά κάθε φορά που επιστρέφεις στη φύση, κάθε φορά που σταματάς να τρέχεις, κάθε φορά που θυμάσαι την ομορφιά μέσα σου.
Για μένα, αυτό το μέρος δεν είναι απλώς ένα φυσικό αξιοθέατο. Είναι μια πρόσκληση. Να βρεις τη θεά που κρύβεις. Να θυμηθείς ποια είσαι.
Διαβάστε επίσης:
