Η ολοκληρωμένη γνώση είναι μια έννοια που δίνει έμφαση στο ρόλο που παίζει το περιβάλλον στην ανάπτυξη των γνωστικών διαδικασιών. Υποστηρίζει ότι οι γνωστικές διαδικασίες αναπτύσσονται όταν υπάρχει ένα σύστημα που σχετίζεται στενά με το περιβάλλον του.
Αυτή η σύνδεση μεταξύ του οργανισμού και του περιβάλλοντος επηρεάζει τη διαμόρφωση των αναπτυσσόμενων γνωστικών ικανοτήτων. Έρευνα για την ολοκληρωμένη γνωστική λειτουργία έχει διεξαχθεί σε διάφορους υποτομείς της γνωστικής επιστήμης. Μερικά από αυτά είναι η αναπτυξιακή ψυχολογία, η ρομποτική, η γλωσσολογία ή η φιλοσοφία του νου.
Όλη αυτή η διεπιστημονική έρευνα θα προκύψει και ίσως γεννήσει έναν νέο κλάδο. Οι διάφορες διατυπώσεις της διατριβής της ολοκληρωμένης γνωστικής εργασίας μοιράζονται έναν κοινό στόχο: να αναπτύξουν γνωστικές εξηγήσεις που καταγράφουν πώς το μυαλό, το σώμα και ο κόσμος αλληλεπιδρούν και επηρεάζουν το ένα το άλλο για να προωθήσουν την προσαρμοστική επιτυχία ενός οργανισμού.
Οι ιδέες της ολοκληρωμένης γνώσης μπορούν να αναχθούν στο έργο των Heidegger, Piaget , Vygotsky, Merleau-Ponty και Dewey. Η τρέχουσα διατριβή μπορεί ωστόσο να θεωρηθεί ως μια άμεση απάντηση και μια προτεινόμενη εναλλακτική λύση στη γνωσιοκρατική και κλασικιστική θεώρηση του νου.
Η γνωστική άποψη εννοιολογεί τις γνωστικές λειτουργίες με όρους υπολογιστικής μεταφοράς. Το πρόγραμμα γνωστικής έρευνας μπορεί να οριστεί ως ένα μοντέλο επεξεργασίας πληροφοριών που βασίζεται σε γνωστικούς κανόνες που:
Αν και αυτή η ατζέντα της γνωστικής έρευνας είναι ακόμα ευρέως διαδεδομένη, έχουν τεθεί ορισμένα ζητήματα σχετικά με τη σκοπιμότητά της. Αυτά περιλαμβάνουν το πρόβλημα της αγκύρωσης συμβόλων, το πρόβλημα του πλαισίου, το πρόβλημα της κοινής λογικής και το πρόβλημα που περιγράφεται από τον κανόνα/εμπειρία (Dreyfus 1992).
Οι θεωρητικοί της ενσωματωμένης γνωστικής θεωρούν τα γνωστικά ρεύματα ως προβληματικά για πολλούς λόγους, αλλά ανησυχούν ιδιαίτερα για την απομονωτική στάση τους. Προσπαθούν να κατανοήσουν τη γνώση εστιάζοντας σχεδόν αποκλειστικά στις εσωτερικές γνωστικές διαδικασίες ενός οργανισμού.
Εάν μια απομονωτική υπόθεση είναι κεντρική στην ατζέντα της γνωστικής έρευνας, οι εξηγήσεις που απορρέουν από αυτήν είναι ανακριβείς. Τα ευρήματά τους υποβαθμίζουν ή παραβλέπουν περιβαλλοντικούς παράγοντες που είναι κρίσιμοι για τη διαμόρφωση μιας ακριβούς εξήγησης της γνωστικής ανάπτυξης.
Το αποτέλεσμα αυτής της απομονωτικής υπόθεσης είναι η μείωση της επεξηγηματικής δύναμης. Πράγματι, παραβλέπει δύο κρίσιμους παράγοντες που είναι απαραίτητοι για την κατανόηση της γνωστικής ανάπτυξης: πώς ακριβώς σχετίζονται οι οργανισμοί μεταξύ τους και πώς διαδραματίζεται αυτή η σχέση μέσα στο περιβάλλον.
Οι θεωρητικοί της ολοκληρωμένης γνώσης προτιμούν μια σχεσιακή ανάλυση που θεωρεί τον οργανισμό, τη δράση που εκτελεί και το περιβάλλον στο οποίο τον εκτελεί ως αδιάλυτο δεσμό.
Τα καθοριστικά χαρακτηριστικά της ολοκληρωμένης γνώσης ποικίλλουν ευρέως μεταξύ των επιστημών που τη μελετούν, αλλά μπορούν να βρεθούν ορισμένες κοινές θεωρητικές υποθέσεις.
Αυτές οι πρόσθετες θεωρητικές παραδοχές βοηθούν στην ανάπτυξη της κεντρικής διατριβής και περιλαμβάνουν:
Έτσι, ο κεντρικός ισχυρισμός της ολοκληρωμένης γνώσης είναι ότι οι αισθητηριοκινητικές ικανότητες, το σώμα και το περιβάλλον ενός οργανισμού δεν παίζουν μόνο σημαντικό ρόλο στη γνώση. Ο τρόπος αλληλεπίδρασης αυτών των στοιχείων επιτρέπει την ανάπτυξη συγκεκριμένων γνωστικών ικανοτήτων και επομένως καθορίζει την ακριβή φύση αυτών των ικανοτήτων.
Photo cover:pixabay.com/geralt/artificial
Διαβάστε επίσης:
