Η Ζιλιέτ Μπινός καταγγέλλει την παρενόχληση και τη σεξουαλική επίθεση που υπέστη στον κινηματογράφο.
Σε συνέντευξή της στο Libération , η 60χρονη ηθοποιός καταγγέλλει τη σεξουαλική κακοποίηση που υπέστη εντός και εκτός κινηματογραφικών πλατό.
Αυτή είναι η πρώτη φορά που μια διεθνούς φήμης ηθοποιός καταγγέλλει τόσο έντονα την κακοποίηση στον κινηματογράφο. Στις στήλες της Libération , αυτό το Σάββατο 27 Απριλίου, η Ζιλιέτ Μπινός δεν μάσησε τα λόγια της. Αποκαλύπτει ότι έπεσε θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης και επίθεσης . Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, αλλά όχι μόνο. Στα μέσα της δεκαετίας του 1980, η νεαρή τότε ηθοποιός ήταν στα είκοσί της και πρωταγωνιστούσε στο Liberty Belle . Ο σκηνοθέτης Πασκάλ Κανέ την προσκαλεί σε δείπνο στο ξενοδοχείο Nikko για να της μιλήσει, όπως την διαβεβαιώνει, για ένα έργο.
«Καθώς επισημαίνει τη θέα του Σηκουάνα, ρίχνεται πάνω μου για να με φιλήσει. Τον απώθησα με δύναμη: «Δεν μπορούσα να το πιστέψω.»
Η Ζιλιέτ Μπινός ήταν σοκαρισμένη: ο σκηνοθέτης εκμεταλλεύεται την καλή της πίστη και χρησιμοποιεί το ίδιο τέχνασμα με έναν από τους πρώην δασκάλους της για να πετύχει τους στόχους του. «Είχα κάποια σημάδια δυσπιστίας, την πρώτη φορά που με άγγιξε ένας δάσκαλος σε ηλικία 7 ετών που με έμαθε να διαβάζω χαϊδεύοντας τον εαυτό του πίσω από το γραφείο του μπροστά στην τάξη», αποκαλύπτει.
Λίγα χρόνια αργότερα, η Μπινός ανέφερε την επίθεση του Kané σε ένα περιοδικό και μετά ζήτησε «διόρθωση», για να πει ότι ο δημοσιογράφος είχε παρεξηγήσει στην πραγματικότητα τα λόγια της ηθοποιού. «Άρνηση από μέρους μου. Εξάλλου, να σιωπήσουμε;» λέει σήμερα εκνευρισμένη η 60χρονη ηθοποιός.
Αλλά η κακοποίηση δεν σταματά εκεί για τη Ζιλιέτ Μπινός. Το καλοκαίρι του 1984, αμέσως μετά το επεισόδιο Kané, το ανερχόμενο αστέρι του γαλλικού κινηματογράφου απέκτησε έναν μικρό ρόλο στο La Vie de famille του Jacques Doillon, με τον Sami Frey. «Ο Doillon ήταν μια αναφορά για ηθοποιούς της γενιάς μου. Επί τόπου, αμέσως, έπρεπε να βγάλω το μπλουζάκι μου στην πρώτη σκηνή ενώ ούρλιαζα. Ήμουν στο ρόλο, αυτό είχε σημασία. Δεν έχω επίγνωση του πλήθους των διεστραμμένων γραμμών, είμαι πολύ συγκινημένη που επιλέχθηκα απέναντι από τη Juliet Berto, τη μητέρα μου στην ταινία. Αναδρομικά, υπό το φως της επανάστασης #MeToo , η ηθοποιός βλέπει αμυδρά ορισμένες γραμμές που της απευθύνονται από τον Sami Frey, ο οποίος υποδύεται τον πεθερό της. «[Στέλνουν] ρίγη στη σπονδυλική σου στήλη: «Η μητέρα σου θέλει να σε αγαπώ. Ονειρεύεται να κάνουμε έρωτα μαζί. Τότε θα σ’ αγαπώ.” Δεν είμαι σίγουρη ότι κατάλαβα αυτές τις γραμμές εκείνη τη στιγμή. Ωστόσο, κράτησα καλές αναμνήσεις από αυτό το γύρισμα.
«Είδα την ημερομηνία των γυμνών σκηνών να έρχεται, με φόβο»
Ακόμα στη συνέντευξη που έδωσε στο Libération , η Ζιλιέτ Μπινός μιλά επίσης για τις πολυάριθμες γυμνές και προκλητικές σκηνές της, όπως στο Rendez-vous (1985) του André Téchiné, και περιγράφει τα κάστινγκ να «Δεν μου διέφυγε τελείως ότι αυτή η ξέφρενη ανάγκη για γυμνά σώματα στον κινηματογράφο τις δεκαετίες του 1980 και του 1990 αφορούσε μόνο νεαρές γυναίκες, σπάνια άνδρες, εκτός από τον Chéreau και στη συνέχεια τον Téchiné. Δεν με παραξένεψε, πήρα αυτή την απαίτηση με υπομονή. Δεν υπήρχε σενάριο χωρίς γυμνή σκηνή».
Ποτέ δεν ήξερα αν αυτό το χέρι προερχόταν από αίτημα του σκηνοθέτη ή αν ήταν ο ηθοποιός που είχε πάρει το ελεύθερο να το κάνει
Με την πάροδο του χρόνου, η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός πιστεύει ότι θα έπρεπε να είχε ζητήσει νωρίτερα ένα κλειστό σκηνικό όταν το απαιτούσαν οι σκηνές, «ή να είχε αμφισβητήσει σε ένα σενάριο μια γυμνή σκηνή που [η ίδια] δεν θεώρησε απαραίτητη». Πριν αναφέρουμε μια ακόμη επίθεση κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων του The Unbearable Lightness of Being (1988). «Ήταν η πρώτη μου ταινία μεγάλου προϋπολογισμού στο εξωτερικό, με ένα ανερχόμενο αστέρι, τον Daniel Day-Lewis. Και εκεί με επέλεξαν μια εβδομάδα πριν τα γυρίσματα και οι γυμνές σκηνές ήταν πολλές… Ακόμα και σε αυτήν την ταινία, ο σκηνοθέτης μπήκε στο γύρισμα για να με ψηλαφίσει. Τον έσπρωξα μακριά, δεν επέμενε. Η Λένα Όλιν, που έπαιξε τον άλλο γυναικείο ρόλο, μου είπε ότι είχε υποβληθεί στα ίδια», λέει η Ζιλιέτ Μπινός, η οποία μετανιώνει που δεν μπορούσε πάντα να προστατεύει και να προστατεύεται. Όπως την ημέρα που είδε τον βιασμό μιας γυναίκας από έναν ηθοποιό στο Children of the Century (1999) κατά τη διάρκεια μιας σκηνήςσε έναν οίκο ανοχής. «Είδα τη νεαρή γυναίκα να φεύγει έκπληκτη μόλις τελείωσαν τα γυρίσματα, σαν να την είχαν χτυπήσει. Είχα μίσος. Αυτός ο ηθοποιός είναι νεκρός σήμερα».
Παρά το τραύμα, η Ζιλιέτ Μπινός τη διαβεβαιώνει: «Όλες αυτές οι πληγές προκαλούν οργή, εξέγερση». Ωστόσο, δεν σκέφτηκε ποτέ να σταματήσει τον κινηματογράφο, το πάθος της. «Τα χαμηλά χτυπήματα, οι ανάρμοστες χειρονομίες, οι σεξιστικές παρατηρήσεις: Δεν τα ξεχνάω, δηλητηριάζουν τη ζωή, αλλά παραμένουν δευτερεύοντα. Τελικά όλα συγχωρούνται. Όλα μεταμορφώνονται, όλα με έχουν σμιλέψει. Η επιθυμία να δώσω τον εαυτό μου μέσα από το παιχνίδι παραμένει ισχυρότερη, η τέχνη του παιχνιδιού είναι μια μορφή μυστικής χαρμόσυνης γνώσης, αδύνατο να συλλάβει κανείς, αδύνατο να κλέψει». Οι αποκαλύψεις προφανώς δεν έχουν τελειώσει…
Δείτε επίσης
